| |
Κρύες βραδιές,
τόσοι χειμώνες που περάσαν,
χωρις ζωή
ψυχρά τα καλοκαίρια
χωρίςπνοή τα πρωινά
χωρίς χαμόγελο
με δίχως φώς
και σκοτεινά τα μεσημέρια
Σκληρός σαν πάγος
που ο χρόνοςδεν αγγίζει
να προσπαθεί
για να μην νιώθει το κενό
να μην αγγίζει
αυτός ο πόνος που γενιέται
κάθε στιγμή, καθε λεπτό
μοναχικό
Σκιές στοιχειώνουνε
τα βράδια τα ονειρά του
στους εφιάλτες
γκρίζοι τόποι κι ερημιά
τα δειλινά μόνος σαν βλέπει
δίχως χρώμα
και δίχως νόημα
η ζωή να προσπέρνά
Ψυχρός σαν κόψη ξυραφιού
κόβει κομμάτια
ψυχής κομάτια
σαν το δρόμο για να βρεί
οταν μια μέρα
θα μπρορέσει να γυρίσει
ξανα το φως του φεγγαριού
να ξαναδεί
Καυτή η ανάσα
στο σκοτάδι, τις νυχτιές
και στα κρυφά
το δάκρυ καίει σαν τη λάβα
Κλέβει τον χρόνο,
πόντο πόντο αναζητάει
ζωής ανάσες
ώσπου ο ήλιος να φανεί
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
