| |
[I]ποιητική αδεία...
απαραίτητη... [/I]
Σταθερά τα βήματά σας τα φοβήθηκα
στη μεγάλη λεωφόρο δεν ταξίδεψα
έψαξα να βρω πυξίδες, πάπυρους
χάρτες και παλιά βιβλία γι' άπειρους.
Στο μεγάλο μου ταξίδι δε σας ξέχασα
ήτανε ο δρόμος άδειος και σας έχασα
όλοι οι δρόμοι μοιάζαν’ ίδιοι δυστυχώς
περπατούσα σαν αλήτης μοναχός.
Της ψυχής οι δρόμοι είναι μυθικοί
και γεννάς πάντα του Δία το παιδί
το λιοντάρι της Νεμέας συναντάς
της καρδιάς σου τις χορδές σαν ακουμπάς.
Οι μεγάλοι δρόμοι ανάψαν’ φώτα ψεύτικα
μπερδεμένες λάθος σκέψεις και μαγεύτηκα
σαν ξυπόλητος βαδίζω και ρωτώ
τα σανδάλια μου να φτιάξω πώς μπορώ;
Ρόπαλο να αποκτήσω ονειρικό
να νικήσω τον κρυμμένο εαυτό
τον παλιό τον γεννημένο από την Γη
τη γκρεμίζω εγώ του νου τη φυλακή.
[I]
εδώ δεν προχωράμε πάλι χωρίς
ποιητική αδεία... [/I]
Σ’ ουρανούς και μονοπάτια ξέφυγα
απ’ την πρώτη την αρχή καλέστηκα
να γυρίσω πίσω θέλω κι αγρυπνώ
απ’ τον σύντομο τον δρόμο προσπαθώ.
Έχει αυτός ο δρόμος τόσα μυστικά
να γλυκαίνει την καρδιά μας στα κρυφά
σα ζητιάνοι οι καλεσμένοι μοναχοί
απ’ το δρόμο σκονισμένοι και φτωχοί.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
