stixoi.info: Η πέτρα

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	135260 Τραγούδια, 273538 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

Η πέτρα

Έγδυνα τις ώρες μου με το μαχαίρι.
'Μέχρι να βρω κόκκαλο' , Σκέφτηκα
μέχρι να βρω τα οστά
πίσω απ' το άχρηστο φορτίο της καθημερινότητας.
Εκείνα τα θεμέλια όπου ήλπιζα
να στηρίξω τον εαυτό μου
και να τα ντύσω με χρυσό
όπως στα αρχαία αγάλματα.
Πότε σκυμμένος με το λεπίδι
πότε αφουγκραζόμενος
έγδυνα τις ώρες μου με το μαχαίρι
κάθε μερα πότε νύχτα
σάλευα κατακρεουργημένος
μ' ένα πράσινο φύλλο στο στόμα
γιατί έγδυνα το σώμα μου
μέχρι τα συντετριμμένα οστά
με μια προσευχή στα χείλη
έγδυνα το σώμα μου
μέχρι τα σπασμένα οστά.

Κι ήταν οι ώρες σα θρυμματισμένος καθρέπτης
που δε λογάριαζε παρά λειψά το φως
και γέμιζαν με χαραμάδες το είδωλο
που πάνω του είχαν σωριαστεί τόσες εικόνες
που δεν άντεξε.
Κάποτε είχα πάει σ' έναν άγιο.
Θέλησε να κολλήσει τα κομμάτια.
Δεν άντεξα φλεγόμουν ολόκληρος.
Έφυγα σαν κυνηγημένος.
Έκτοτε κυνηγάω την ουρά μου.

Οι ώρες μου με τα σταχτιά φερσίματα
με τις άπρεπες χειρονομίες.
Τώρα να με ξεκοιλιάζω μεθοδικά
με την ορθοφροσύνη του χειρούργου
για μια σταλιά αίμα
για δυό κομμάτια αμόλευτο χώμα.
Πέρα απ' την απελπισιά εκείνη
που κάνει το χιόνι να λυώνει
και τα κόκκινα γαρύφαλλα ν' ανοίγουν.
Πήγα πέρα απ' την απελπισιά εκείνη
πέρα απ' τον homo humolis
στα άκρα της ανταύγειας
απ' το άλλο ακρογυάλι
κι εγχείρησα μεθοδικά το σώμα μου
το σώμα της μέρας
αδυσώπητα.

Βρήκα εκεί μέσα αρχαίους και νέους τάφους
ό,τι είχε αποκάμει κι είχε σκληρύνει
και μια πεταλούδα.
Έκλεισα την πληγή θορυβημένος.
Απέρανατα στο θάμπος φτερουγίσματα
κόχες και άλλα που καλύτερα
ν' αφήνουμε στους ειδικούς.
Το κάλλος κι η αμαυροσύνη των βυθών
κάτι άσπιλο και θωρηκτό επίσης
ορατό από πολλές λεύγες
και πολλά κίτρινα άνθη.
Το μαχαίρι είχχε δουλέψει
είχε φτάσει ως το κόκκαλο
το συνάμα άυλο.
Η πέτρα όπου θα στηρίξω τη ζωή μου
βρίσκεται εκεί, αποφάνθηκα,
στον ουρανό.


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 8 Στα αγαπημένα: 3


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Αταξινόμητα Ομάδα Αταξινόμητα

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

ΑΙΟΛΟΣ 13-11-2007 @ 06:48	Το κάλλος κι η αμαυροσύνη των βυθών κάτι άσπιλο και θωρηκτό επίσης ορατό από πολλές λεύγες και πολλά κίτρινα άνθη. Πολύ καλό φίλε μου και γεμάτο εικόνες.. Να είσαι καλά.. ::smile.::
AceOfSpades 13-11-2007 @ 08:02	εξαίρετο !! με προσωπικό ύφος , ανεπιτήδευτα ορθή τοποθέτηση, ελαστική γραφή, συνειρμοί , πολλές ελεύθερες ρίζες για να φυτρώσει η όποια σκέψη ... μπράβο μαν ! .... αυτό που πέταξες δεν ήταν πέτρα..κοτρώνα ήταν και μου άνοιξες τη κεφάλα !
foteinos 13-11-2007 @ 10:34	it s a rolling stone... εξαιρετικό από κάθε άποψη ::smile.::
MARGARITA 13-11-2007 @ 12:42	Θαυμάσιο....μπράβο σου
justawoman 13-11-2007 @ 14:42	Μέχρι να βρω κόκκαλο... Αχ Γιάννη μου αυτό το σκάψιμο... και χωρίς αναισθητικό... Τι να πω γι' αυτό το ποίημά σου; Είναι τόσο γεμάτο που κατακλύζει τον αναγνώστη με σκέψεις που γεννούν σκέψεις που γεννούν σκέψεις... Με πλουτίζει ο λόγος σου κάθε φορά κι αυτό είναι συμβολή στο μέλλον με όλη την ποιητική μου ::love.::
Ναταλία... 14-11-2007 @ 05:40	Η πέτρα όπου θα στηρίξω τη ζωή μου βρίσκεται εκεί, αποφάνθηκα, στον ουρανό. πολύ πολύ ωραίο ::yes.:: ::up.::
giannisanas 14-11-2007 @ 06:20	ειλικρινά σας ευχαριστώ για τα τόσο καλά σας λόγια...
balistreri 14-11-2007 @ 08:25	πρόσεξε να μην σε πέσει στο κεφάλι...

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο