| |
Ήταν πρωί κάποια εποχή που είμασταν νέοι ακόμα
Δοκίμαζα κάποιο σκαρί δώρο στον Ποσειδώνα
Και σε είδα από τα κύματα και τους αφρούς να βγαίνεις
Κι ήσουν γυμνή και ντράπηκες κι άρχισες να μακραίνεις
Κι εκεί στο μεσοπέλαγο ένοιωσα να πεθαίνω
Κι ένοιωσα άδειο το μυαλό και το κορμί μου ξένο
Κι άρχισα να σε κυνηγώ με τα πανιά απλωμένα
Κι εσύ κολύμπαγες μακριά με μάτια φοβισμένα
Βρήκες στην Κύπρο μια γωνιά, ένα ακρογιάλι πλάνο
Και το γυμνό σου το κορμί το 'κρυψες μες την άμμο
ʼραξα και σε πρόφτασα μα αντί να σου μιλήσω
Έσκυψα και γονάτισα την άμμο να φιλήσω
Δίπλα σου όρθιο, σκυθρωπό, βλέπω ένα βράχο γκρίζο
Κι άρχισα την εικόνα σου στην πέτρα να σκαλίζω
Τα μάτια σου, τα χείλη σου, τ' όμορφο προσωπό σου
Την άμμο παραμέρισα να φτιάξω το λαιμό σου
Κι όπως δειλά κατέβαινα τα στήθια σου να κάμω
Έρχομαι δίχως να μιλώ και τράβηξα την άμμο
Και πόντο-πόντο σκάλιζα στην πέτρα το κορμί σου
Και πόντο-πόντο χάνονταν η άμμος κι η ντροπή σου
Κιόταν δεν είχε μείνει κόκκος άμμου στο κορμί σου
Σηκώθηκες και χάιδεψες την πέτρινη μορφή σου
Και μου πες « ζούσες μέσα μου πολύ πριν σε γνωρίσω
Και βρήκα τούτη τη στιγμή να σε ξαναγεννήσω»
Μην είναι ο μύθος έρωτας, μην είναι η αγάπη μύθος;
Μια πέτρα ρίχνω στα βαθειά μα δεν ακούγεται ήχος
Μην είμαι ο Ήφαιστος εγώ , Αχ Αφροδίτη πες μου
Ο χρόνος τράβηξε μακριά τις πίκρες, τις χαρές μου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
