| |
μιά βουβή μα πανάρχαια σκέψη,
μιά τρελή ματωμένη ελπίδα,
ανάσα ζωηρή σε μυστικά παραμύθια,
πόσο ο χρόνος δικάζει
και πόσο λυτρώνει...
ανάγκη για χώρο
το μέρος με πνίγει...
ποιος είναι αυτός που με κάλεσε να ζήσω
ένα μπράβο να πω για έναν κόσμο μουντό που απλά...
σε συνθλίβει...
μια σπηλιά που σε τραβά...
ποτέ δεν σε αφήνει...
ο μορφέας μόνο υπάρχει με ένα πέπλο μαγικό
σε κόσμους σε ρίχνει που ζητά με τόση προσμονή η ψυχή...
και όμως δεν φτάνει γιατί ο λυγμός είναι πικρός
μια αβάσταχτη ανάγκη να λυθεί το σχοινί...
αναρωτιέμαι αν υπάρχει κανένας που τολμά τα μάτια να ανοίξει
να παραστρατήσει από την σειρά και να χάσει το βήμα...
κοιτά να δεις που πολλοί μες στην άγνοια θαρρούν
πως κύριοι είναι...
λυπητερό...
μα η φλόγα υπάρχει αν κανείς τον κόπο
να κοιτάξεις μπροστά
να ανοίξεις φτερά...
να καταπιείς για πάντα τον δισταγμό
που σε κρατά κολλημένο στην γη,
βαλε πλώρη για τα δικά σου νησιά....
άνοιξε επιτέλους πανιά...
κοίτα μόνο μπροστά...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
