| |
Κοιτάζω απ' το παράθυρο την βροχή,
σου μοιάζουν οι σταγόνες σου μοιάζει η αυγή.
Σαν κρίνο που ανθίζει με αγάπη θα ασπρίζει
και σε σπηλιές θα τριγυρίζει.
Κοιτάζω όταν νυχτώνει τα αστερία του ουρανού,
σαν τρύπες σε σεντόνι σκορπίζονται παντού.
Οι λάμψεις τους θυμίζουν τα δάκρυα που ανθίζουν,
τα κρίνα που τις καρδιές στολίζουν.
Άσε με να θρηνώ στα ποιήματα μου όσο
η πόρτα του παραδείσου είναι κλειστή.
Άσε με να νοσταλγώ το ουράνιο τόξο να το ποθώ
και τα όνειρα μου να προσδοκώ.
Κοιτάζω την ζωή μου, σαν βιβλίο,
γυρίζω τις σελίδες ψάχνω κάποιο στοιχείο,
να μοιάζει με αγγέλων μυστικό,
που τόσα χρόνια ποθώ να σου το πω.
Άσε με να θρηνώ στα ποιήματα μου όσο
η πόρτα του παραδείσου είναι κλειστή.
Άσε με να νοσταλγώ το ουράνιο τόξο να το ποθώ
και τα όνειρα μου να προσδοκώ.
Άσε με να ορειβατώ στο γαλάζιο τον ματιών σου
να κρύβω τις στιγμές που αγαπώ.
Άσε με να είμαι δίπλα σου στην γλύκα και στην πίκρα σου,
μην με αφήνεις πάλι να χαθώ...............
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
