| |
Εξόριστος αλλά κοντά σου,
θ'ανιχνεύω διαμάντια σ'έναν έναστρο βυθό,
της σιωπής δύτης ή σταχυολόγος.
Σε αγαπώ,μαζεύω τη βροχή και σε δροσίζω,
ένα σπιτάκι τόσο δα μικρό,
απλώνεται το αίσθημα,δεν το ορίζω,
ασημικές φωνές ζητώ.
Εξορία,απορία,όμως είμαι αληθινός,
είσαι δίπλα,κινείς τα φύλλα,
με οδηγείς στο οριστικό.
Σε αγαπώ,επικοινωνώ με τα σύννεφα,τα σημαδεύω,
μια ευχή στο χώμα το εξαγιασμένο,
ξεχνιέται η άνυδρη υποχρέωση,
ξοδεύω ένα στολίδι,λίγο ουρανό.
Εξόριστος αλλά κοντά σου,
το κοίταγμα μια συνήθεια,
όταν η άβυσσος πλέκει το σύρμα,
η αυγή γεννιέται,καλύπτεται η γη.
Σε αγαπώ,αφιερώνω ξένα διδάγματα και σε κρατώ,
μια νυχτωδία ρωγμή της λήθης,
μένει το χρώμα,σε πλάθω ήλιο,του κάθε πέπλου συνοδηγό,
σε αγαπώ στην εξορία της ποίησής μου κρυφή ουσία,
σωσίβιο συνειρμικό.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
