| |
Οι άλικοι κρίνοι του φεγγαριού
Πρόσμενα τον αυγερινό
ξάγρυπνη μ’ ένα νιο φεγγάρι
κι η ομορφιά σου μ’ έχει πάρει
σ’ ένα ταξίδι μακρινό.
Τ’ αστέρια ανθίζουν στη νοτιά
εκεί που τα όνειρα αρμενίζουν
και μοιάζουν μουσική σφαιρών
τα λόγια σου που μ’ ηλεκτρίζουν.
Και γίνηκε η ψυχή ποτάμι
σε μαγεμένη ρεματιά
κι ήσουν ο Πρίγκιπας των Πόθων
που πρόβαλες από βαθιά.
Άσπρα όνειρα, άσπιλα μέλη,
κρίνοι άλικοι του φεγγαριού
που ανθούν τη νύχτα και πεθαίνουν
στη φλόγα του μεσημεριού…
Τρέμοντας γέρνω να σ’ αγγίξω
πολύμορφο όνειρο ρευστό
που ’χεις τ’ ωραίο πρόσωπό σου
και απ’ το φεγγάρι πιο ζεστό.
Μα είναι η μορφή σου άμορφη φλόγα
που στ’ άγγιγμα υποχωρεί
Χρυσάoρας όνειρο φρούδο
ελπίδα νόθα της αυγής.
Άσπρα όνειρα, άσπιλα μέλη,
κρίνοι άλικοι του φεγγαριού
που ανθούν τη νύχτα και πεθαίνουν
στη φλόγα του μεσημεριού…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
