| |
Έχτισα χθες ένα κρησφύγετο για μένα,
μέσα του είχε συστοιχίες πειρασμών.
Δύο σου γέλια κι ένα δάκρυ απ' τον αδένα,
των υποσχόμενων για μας συγκερασμών.
Δίπλα του άνθιζαν λευκές οι αναμνήσεις,
και αρωμάτιζαν με πίκρα τις στιγμές.
Μέλισσα πάνω τους η ζήλια απ' τις αισθήσεις,
νέκταρ ο έρωτας σε σχήμα συμπαγές.
Πάνω στο ράφι τα βιβλία της ζωής,
δυο χιλιάδες μάτια νιότης στοιβαγμένα.
Ανάσες όρνεων στο τέρμα της βοής,
που με ανάγκασε να ζω μόνο για σένα.
Θρόισμα λήθαργου αλώνιζε το μίσος ,
που 'χε η λάμψη των χειλιών σου περιττό.
Η μέρα γιόρταζε την άνοιξη ανίσως,
ο ήλιος κούρνιαζε στου χθες το ουρλιαχτό.
Έχτισα χθες πολλά συγγνώμη διαβλητά,
μα σαν γκρεμίστηκαν απέκτησα κουράγιο.
Δεν ξαναζούσα αυτό που έζησα ξανά,
απλά βυθίστηκα σε μοναξιάς ναυάγιο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
