Το ποίημα αυτο το έγραψα μαζί με τον φίλο μου τον Χρήστο, ο καθένας εμπνευσμένος από τη μούσα του...
Τη μέρα που σ' αντίκρυσα
Η μοίρα ήταν παρούσα
Και τότε εκείνη πρόσταξε
Δικιά μου να 'σαι μούσα
Τα μάτια σου τα χείλη σου
Ο ήχος της φωνής σου
Σειρήνες που με έχρησαν
Ισόβιο θεατή σου
Οι παραμυθάδες οι παλιοί
Εκαναν πολύ μεγάλο λάθος
Που εσένανε λησμόνησαν
Κι έγινες φωτιά τρελό μου πάθος
Και ακόμα αν δεν είσαι εδώ
Θα σαι πάντα μούσα μου στους στίχους
Και αιώνια θα σε τραγουδώ στου δικού μας έρωτα τους ήχους
Γλυκό πιοτό η σκέψη σου
Με μέθυσε καρδιά μου
Πρωταγωνίστρια στο εξής
Σε βλέπω στα ονειρά μου
