| |
Απόψε δεν αισθάνομαι την ανάγκη να πω τίποτα. Ούτε να γράψω. Όλα τα λόγια είναι φτωχά μπροστά στο θερμό πρόσωπο, τα ζεστά μέλη, το άγγιγμα με τις άκρες των δακτύλων, το βλέμμα, ναι το βλέμμα… θέλω να παγώσω το χρόνο σ΄ εκείνες τις στιγμές, να καθηλώσω το πριν και το μετά σ’ ένα βλέμμα σου ή ένα σου άγγιγμα, σ΄ αυτήν την άγια ώρα θέλω να βυθιστώ και να χαθώ…
Θα ήθελα να είχα την δύναμη να πλάσω νέες συνθήκες, να αλλάξω τα δεδομένα, να βαφτίσω τη ζωή μου σε μια λίμνη μαγική που να μπορεί να την μεταμορφώσει.
Στείλε μου ένα μήνυμα με τη σκέψη, έναν ψίθυρο με τον άνεμο, ένα φιλί με τους κυματισμούς της γης ή της θάλασσας στο χώρο της μυστικής μας συνάντησης. Χώρος που συχνά κάτω από το βάρος της απουσίας γίνεται τόπος οδύνης και σπαραγμού.
Παρατηρώ πλέον απαθής πως η ζωή μου μπορεί να είναι μόνον προσδοκία και είναι λίγες ελάχιστες οι ώρες που η προσδοκία αυτή υλοποιείται και με εγγίζει με την μορφή της αλήθειας μας. Το πιο τραγικό όμως είναι ότι και εκείνες τις στιγμές που είσαι δίπλα μου εκκρεμεί επικείμενη η απώλεια, η ώρα του χωρισμού, η απουσία, το μετρίσιμο των ωρών της παρουσίας σου και σαν δηλητηριώδεις όφεις παρεισφρύουν οι σκέψεις αυτές και με δαγκώνουν στην καρδιά.
Και είναι μετά ώρες πολλές που σαν το σκύλο γλείφω αυτή την πληγή και αναλογίζομαι πού έσφαλα και πού εξακολουθώ να σφάλω. Δεν βρίσκω λύσεις…και σ’ αγαπώ τόσο πολύ…
Νιώθω τότε βαθιά το νόημα του Ερωτικού Λόγου και θέλω πάλι να μιλήσω με διάφορους οικείους σε μένα τρόπους εκτελώντας, χάριν παιδιάς, ασκήσεις ύφους στο μεταίχμιο του πάθους, αναζητώντας μια λύτρωση στη ποίηση που είναι το καταφύγιο που αγαπούμε…
Με τον τρόπο του Γ. Σεφέρη
«Ρόδο της μοίρας γύρευες να βρεις να μας πληγώσεις
Μα έσκυβες σαν το μυστικό που πάει να λυτρωθεί
Και ήταν ωραίο το πρόσταγμα που δέχτηκες να δώσεις
Και ήταν το χαμογέλιο σου σαν έτοιμο σπαθί…»
[Γ. Σεφέρη από τον Ερωτικό Λόγο]
Φτερό αγγέλου και όνειρο σε μαγεμένη αγκάλη
Ήταν το κάθε σου άγγιγμα στη μυστική πηγή
Που αναταράζει του βυθού την κοιμισμένη αθάλη
Και ύστερα δείχνεται στο φως σαν φωτεινή πληγή
Ρόδο του πόθου που άνθισες και πήρες τον καημό μου
Σκορπίζοντας στη σκοτεινιά της ομορφιάς τα μύρα
Μια αγάπη που δεν θ’ άντεχα στις παρυφές του νόμου
Με ένα κρυφό σου πρόσταγμα τη δέχτηκα σα μοίρα
Ποια είναι η ώρα η δίσεκτη που όλα τα ΄χει αλλάξει
Και η άλλη που αναζητά τρόπους να λυτρωθεί
Ποιο γέλιο και ποιο όνειρο τη δρόσο θα σταλάξει
Στο φλογοβόλο χτύπημα που δίνει το σπαθί
Ρόδο της μοίρας θέλησες και ανέτοιμους μας πήρες
Σε μια απροσδόκητη άμπωτη που τρέμουν οι στιγμές
Και από το βάθος του ουρανού ανέκφραστες οι μοίρες
Αποφασίζουν άτεγκτα για τις βαθιές τομές.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
