| |
Α
Στο υψος των ματιων μου
στεκεται ο βροχερος δρομος
που τραβηξε η ζωη μου.
και ηταν σαββατοβραδο αργα
τοτε που δυο περιστερια,
που αντεχαν τον αγριο δεκεμβρη
γυρεψανε για λυτρα
του ρολογιου μου τις στιγμες.
θυμαμαι αργα το σωμα να ματωνει,
κι απονοι ηλιοι να ζητουν
οτι ειχε το μυαλο
ξενυχταγα γυμνος απο αναμνησεις
κι ελεγα, θα ρθει θα ρθει ο ουρανος !
Β
Οι λεοφωροι μου αδειανοι απο φωτα
κοσμοι κενοι, αυτοκινητα,
το σημα του τροχονομου,
τα ματια των παιδιων στις καφετεριες
η καταθεση μου !
Ναι η καταθεση μου...
και μακρυα να σαρκαζουν την πολιτεια
τα καραβια που φευγαν αποβραδο
σφυριζοντας αδιαφορα μες την ομιχλη
Γ
Η καταθεση μου !
για ποιον;
για τι;
κι ομως ακομα αντεχε στο γλαστρακι του
ο ερωτικος μου ηλιανθος,
την βουη του αιωνα
ανημπορος να αντιδρασω
παραδινομαι στην εξουσια του φωτος
ελευθερος !!!
Δ
Λαμπυριζοντα αστερια
ξεκαθαρες ερωτικες φωνες
και ο Πολικος οδοδεικτης
προς το απολυτο.
η πολιτεια που ξαγρυπνα
στα θεατρα,
στις παμπ,
στην γενικη αποχαυνωση
και ομως αντεχει
προδομενος
στελεχωνω κι εγω ενα συστημα
μαθηματικως ανεπεξεργασιμο,
και η σιωπη του φεγγαριου
να με δολοφονει
κυτταρο κυτταρο
Ε
Χαιρε ω πολις !
των ανθρωπων,
των λεοφωρειων,
των ερωτομανων εφηβων,
των αστυνομων,
των κυριών των φιλοπτώχων !
ο ανακριτης μου αποψε
με ρωτησε για τα παιδικα μου χρονια.
επι τρεις ωρες
ηθελε να ξεμοναχιασει τις θυμησες μου
για να τις βιασει.
Ζ
Ατελες ονειρο
σ ενα δωματιο μονος,
παρακαλω για λιγο φως
για να προσδιορισω
τα ορια του συμπαντος.
Η
Πριν ακομα συμπαντοποιηθω
θελω τα ποιηματα μου να καουν
κι η σταχτη τους
να γινει αστερια
για να μην τ αγγιζει ο χρονος
και η κακια των ανθρωπων.
μια πορτα ανοιγει στο φως
και το αιωνιο.
το ρολοι σταματα.
τελευταια αστρικη καταιγιδα
πριν την ανασταση
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
