| |
Είναι πρωί
αυγίζει
γύρω στις τρεις
τα ξημερώματα
η ώρα του διαβόλου
τα μάτια μου θολά
μα πρέπει να γράψω
να εξορκίσω τον εφιάλτη
με ταλαιπωρεί
εδώ και μέρες
στη λήθη μου στο ξύπνιο μου
μαύρη
μια μέρα μαύρη
μέρα σκοτεινή
κλαδιά , κλαδιά από δέντρα
κλαδιά από δέντρα ξερά
πουλιά , άσπρα πουλιά
πολλά , πολλά
άσπρα πουλιά πεθαμένα
μια λίμνη βούρκος
μια λίμνη πράσινη βαθιά
και όλη βούρκος
μια βάρκα πνιγμένη
κι ένας αέρας γκρίζος
ορατός παγωμένος
ορατός που πληγώνει
τα σύννεφα πέτρινα βαριά
κι ένας ήλιος σαν φεγγάρι
μικρός πολύ μικρός
μικρός και άφωτος
κι εμείς
κι εμείς είμαστε
στη μέση
λεπτοί , λεπροί , γυμνοί
βρώμικοι και πεινασμένοι
δαγκωμένοι , βιασμένοι , βασανισμένοι
ο ένας απ τον άλλο
μα αγαπιόμαστε
με μια αγάπη τυφλή
με μια αγάπη κακιά
με μια αγάπη χαμένη
αυτό μας έμεινε
κι αυτό μοιραζόμαστε
δεν θέλω να κοιμάμαι
με τέτοια όνειρα
δεν θέλω καν να ξυπνάω
από τέτοιους εφιάλτες
...........................................
μήπως και γίνουν πραγματικότητα.
.............................................
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
