| |
θα ήελα να μεταφέρω μια παράγραφο από ένα διήγημα του Κωστή Αργυριάδη, που με χαρακτηριστικό τρόπο παρουσιάζει τους ήρωές του όχι καλούς, ούτε κακούς (η συγκεκριμένη παράγραφος είναι μόλις στην 5η σελίδα) απλά ανθρώπινους και μετα-καταχραστές της ζωής.
Ως ένα σημείο βέβαια. Ως το σημείο που δεν θα θέλουν άλλο να ζουν με αυτόν τον τρόπο.
Αλλά πιστεύω πως στοχεύει, ως ένα βαθμό,στο να φωνάξει δυνατά για μια χαμένη γενιά, που προσπαθεί να είναι ο εαυτός της και τίποτε άλλο.
Αυτά.
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους
Τα παιδιά δεν ήταν διανοούμενοι.
Δεν είχαν εκείνο το στρατηγικό όραμα.
Δεν ήθελαν την Πόλη πίσω.
Δεν ήθελαν την Ελλάδα στο κέντρο της Γης.
Δεν έψαχναν να βρουν έναν Μεγάλο Φταίχτη.
Δεν έψαχναν την φιλοσοφική λίθο.
Δεν ήταν η νεολαία που θα άλλαζε τον κόσμο.
Δεν ήταν αυτό που οι καναπεδάτοι μπαμπάδες λένε «το μέλλον της χώρας».
Δεν ήταν τα παιδιά με το αστραφτερό χαμόγελο,
ούτε με το γαμάτο φοτο φίνις.
Είχαν σαν φόντο
μια κατεβασμένη σημαία παππούδων.
Και είχαν ένα παράπονο να κουβαλάνε μαζί τους.
Είχαν όμως,
αυτό που λέμε,
αρχίδια.
Και αυτό,
έφτανε.
(Κωστής Αργυριάδης, Ταξίδι στο Γιουσουρούμ)
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
