| |
Φως Χωρίς Αστέρι
Είναι αυτός , ο ανόητος ,
ο αδιάκοπος θάνατος ,
που μας σφάζει , Θεέ .
Μες τα εύρωστα , χειροτεχνήματά σου
τα ρόδα και τα λιθάρια ,
τις θάλασσες , τα ποτάμια ,
τις λίμνες και τα βουνά .
Κι η σάρκα μας , που φλέγεται
σαν χαρμόσυνη πυρά ,
που άναψε απ' ένα τραγούδι .
Ένας γρήγορος χορός ,
ένα όνειρο τολμηρό
κι ένα χρώμα φωτεινό ,
που φάνταξε στο μάτι .
Κι εσύ ο ίδιος , ίσως έχεις πεθάνει
χωρίς εμείς να γνωρίζουμε
τόσους αιώνες πριν .
Εμείς , τα κατακάθια της φύσης ,
τα ψίχουλα κι οι στάχτες σου ,
που αλίμονο , η λογική μας ,
σε κρατάει , μόνο από φόβο , ζωντανό .
Εσύ , που είσαι ακόμα , παρών
σαν ένα ψεύτικο αστέρι ,
ένα άδειο φως , χωρίς αστέρι ,
που φτάνει απόψε , στη Γη ,
κρύβοντας την καταστροφή του .
Κι ο λαμπερός ουρανός
σαν ένας , διάφανος καθρέφτης ,
πάντοτε δείχνοντας , θλιμμένος ,
το ξεχασμένο παρελθόν .
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
