| |
Άργησα πολύ να σου πω τι νιώθω μέσα μου.
Κι ούτε σ'άφησα να καταλάβεις.
Τώρα βίοι παράλληλοι στην τυφλή μεριά της ψυχής.
Άσχημο βράδυ,αν και με φεγγάρι.
Το μεγαλύτερο αίνιγμα είναι ο έρωτας.
Έχει σκουριά στο τέλος.
Αποτέλεσμα της οξείδωσης που δε θα καταλάβουν
και οι δυο.
Ήσουν ένα παράθυρο,ένα απαλό αεράκι
μιας ξέπνοης πολιτείας.
Και τώρα ψύχρα.Δε φτάνει το μπουφάν,
ξεγλιστράει η ψυχή.
Όλοι χαρούμενοι κι εγώ σε προσπάθεια γέλιου.
Παντρεύω το τότε με το τώρα.
Τι άλλαξε;
Έσταζε αίμα το δάκρυ.
Γι'αυτό δεν έβγαινε εύκολα.
Σου΄χα δώσει ένα γράμμα,θυμάσαι;
Μήπως το πέταξες και δυσκολεύεσαι
να μου το πεις;
Σε περίμενα μια ζωή κι όταν κοιτούσα στο πλάι,
χανόσουν.
Δεν έδινα σημασία.
Τραβούσα μικρός και ντροπαλός το δρόμο μου.
Ήσουνα όμως εκεί να μου θυμίζεις τι είναι
οι μόνοι.
Παραστάτες των τοίχων,σκυμμένα κάδρα
στο αυτοδημιούργητο κενό τους.
Έτσι μπόρεσα να κοιμάμαι μες τα όνειρα,
να ξυπνάω με την προσμονή των ματιών σου,
να έχω κάποιον να φροντίζω,
να φαντάζομαι,να εμπνέομαι.
Δε σου είπα τίποτα.
Φοβήθηκα.
Τι θα ψιθυρίσουν οι άλλοι,
τι θ'αποφανθεί το κενό μου.
Σιωπούσα,αλλά χάραζα τον ουρανό
που θα ζούσαμε.
Μιλούσα,αλλά νύχτωνε κι έπρεπε να φύγω.
Δείλιαζα.
Συγχώρεσέ με.Δε το΄φερε η κουβέντα.
Μέχρι το παρόν ήλπιζα πως θα έβρισκα το θάρρος.
Ποιο θάρρος;
Ποια ελπίδα;
Πόσος χρόνος απομένει στον άνθρωπο
να παίξει με τον εαυτό του;
Ζαλίστηκα απ΄τις ερωτήσεις που ο ίδιος θέτω
στον εαυτό μου.
Είν'ο μόνος τρόπος ν'αναλάβω τις ευθύνες μου.
Ακόμα δε το΄χεις μάθει.
Και ο καιρός περνάει σαν πεταλούδα εγκλωβισμένη
στο περιθώριο.
Χαμογέλασέ μου ακόμα μια φορά.
Αλλά να κοιτάς εμένα στη διαδρομή
του βλέμματος.
Ήρθα,για να΄μαι κοντά σου,μα χάνεσαι.
Βρήκα τι φταίει.
Ο στραβός ωροσκόπος μου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
