[I][B]Σ[/B]το παλάτι του Αιήτη μπήκα και ο νους σαστίζει
ο Ιάσονας πιο εκεί και του Φρίξου οι γιοι μαζί.
Γύρω μπρούντζινες κολόνες λες πως ήτανε ναός
κισσοί απλόχερα τυλίγαν’ τη βεράντα σαν καημός.
Στα κιγκλιδώματα έλαμπαν πετράδια της ψυχής
τα μάρμαρα δε ζήλεψα της βασιλικής χλιδής
μονάχα το τρεχούμενο πνευματικό κρασί
που από μια βρύση έτρεχε που έμοιαζε χρυσή.
Μια δεύτερη αστείρευτη στην κούπα έσταζε γάλα
μια τρίτη όμως μας μέθυσε με λάδι εποχής.
Κι από μια τέταρτη ζεστή το κουρασμένο σώμα
ιαίνονταν κι αφήνονταν στο κύμα της ζωής.
Το καλοκαίρι μαγικά δρόσιζε το νερό της
να ξαποστάσουν και να πιουν του Αιήτη οι αυλικοί.
[B]Κ[/B]ι όλα θυμίζανε καιρούς που ο Ιάσονας κρατούσε
μέσα στης μνήμης το κενό κι αυθόρμητα ρωτούσε
και ένιωθε σαν αφελής πως κάτι λησμονεί
μα γρήγορα προχώρησε μπροστά να διεκδικεί:
«Αιήτη, δικαιώματα έχω από προπάππου
κι αν ακόμα απαιτείς δόντια να σπείρω δράκου
το Δέρας το Χρυσόμαλλο να πάρω σου ζητώ
στο πλάι στέκει η Αθηνά για τη γενιά του Αιόλου
λιώνει της κάθε μου στιγμής τα αίτια του πόνου
κι εγώ είμαι πάντοτε για αυτήν σα λατρεμένος γιος.
Ας μοιάζω ακόμη εδώ στη γη μ’ έναν κοινό θνητό
με λένε Μονοσάνδαλο και τρέμε όπου πατώ.»[/I]
