| |
[I][align=center]Τόσα χρόνια πέρασαν
σαν τώρα θυμάμαι την μέρα που σε γνώρισα
Ήταν μονάχα μια στιγμή
μα ικανή για να σημαδέψει μια ολόκληρη ζωή
Μικρά σαν ήμασταν παίζαμε γελώντας
με ένα ποδήλατο γνωρίζαμε τον κόσμο
με όπλο την αθωότητα στην καρδιά μας
και τον πόθο να πραγματώσουμε τα όνειρά μας
Τώρα μεγαλώσαμε, τώρα ωριμάσαμε
μα στην ψυχή παραμένουμε παιδιά
Τον έρωτα αναζητήσαμε ο ένας στο πρόσωπο του άλλου
μα κάπου χαθήκαμε..
Λάθη, ψέμματα, μεγάλα λόγια
μια φιλία θυσιάσαμε στον βωμό του έρωτα
Αναρωτιέται κανείς αν τελικά άξιζε
αφού με πόνο τελειώνει ό,τι με γέλιο άρχισε
Να'μαστε πάλι εδώ, στο ίδιο ψέμα
κανείς απ'τους δυο μας να το ομολογήσει δεν μπορεί
Τι και αν κάποτε υπήρξαμε φίλοι καλοί
μαζί αποφασίσαμε ν'ανεβούμε της αγάπης το σκαλί
Μα η αγάπη είναι δύσκολη
ένας μόνος του να την βαστάξει δεν μπορεί
Και συ μ'άφησες εδώ, μονάχη να προσπαθώ
πως δεν πονώ, τάχα πως δεν κλαίω να προσποιηθώ
Σ'ένα αδιέξοδο βρίσκομαι θαρρώ
να μείνω ή να τρέξω μακριά
Ν'απαρνηθώ την αγάπη που μου καίει τα σωθικά
και τον πόθο που νιώθω για σένα σαρκικά
Μα εγώ αποφάσισα να μείνω
όσο λάθος και αν φαντάζει
την καρδιά το "πρέπει" δεν την ορίζει
ο άνθρωπος που αγαπά την πλάτη του ποτέ δεν την γυρίζει
Είμαι ακόμα εδώ..[/align][/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
