| |
Περπατώ και με τρυπούν
στα βλέφαρα τ' αγκάθια,
έρχομαι,
πηγαίνω,
να κρυφτώ σαν τα κυκλάμινα.
αντίφωνον στο βογγητό των πεύκων.
Είναι πρωί
ή μόλις χάθηκα ξανά
στον έκτο στίχο;
[I]Δεν είναι η μέρα σου αυτή
τάχα να σε προσμένουν
στα πρώτα χάδια των πουλιών ν' αντισταθείς![/I]
Απαντώ σου, φίλε,
αντίφωνον της νύχτας:
εντός της σήμερον
θα γίνει το κακό.
[I]Εκεί που αχνοφαίνεται
το έ ψιλόν τής μέρας
έχει νερό,
γονάτισε,
για να προσευχηθείς.[/I]
Λίγο πριν έρθεις,
ήξερα...
Τώρα στο ιερό σου
έχει μονάχα κρύο.
[I]Αν ήξερες πού να με 'βρεις
θα πέθαινες αλήθεια.
Τώρα αντίφωνον στη μοίρα ολισθαίνεις
και απλόχερα κερνάς τους αδαείς.[/I]
Στο κάτοπτρό σου όταν κοιτώ
αναγνωρίζω ευθύς
πού νά 'ρθω για να σέ 'βρω.
Σαν ξημερώνει
απ' τα βόρεια έρχονται
σιμά μου τα αηδόνια.
[I]Αν δεν λαθέψουν τα πουλιά
εντός της σήμερον
θα γίνει το κακό. [/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
