| |
Μια νύχτα σήκωσες τα χέρια σου να πιάσεις ουρανό
μέσ' στη βροχή γονατισμένη μου γελούσες
μα είχες όστρακα κλειστά μεσ' στο βυθό
κι όλο για ξένους παραδείσους μου μιλούσες
Ζωή και θάνατος μαζί στο εκκρεμές του χρόνου
όσες ψυχές κατάλαβες ,τόσες ζωές θα ζήσεις
της νύχτας σου τα όνειρα στο φως να τ' αναστήσεις
στο τελευταίο σκίρτημα χαμόγελο ν' αφήσεις
Πες μου που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει
με φόβο μου ψιθύρισες, με σκοτεινό το βλέμμα
δεν έχει σύνορα η φυγή ,το βλέμμα του σα σβήνει
όμως ανθίζει κι ευωδιά τ' αγκάθινό του στέμμα
Ζωή και θάνατος μαζί, πυξίδα τρελαμένη
στης μνήμης τα γυρίσματα, ψάχνεις να βρεις ερείσματα
μα ο στερνός βαρκάρης σου τώρα δεν περιμένει
και σου αφήνει φυλαχτά στα χέρια σου τα κρίματα
Βάλε κρασί στην κούπα μας να πιουν τα σωθικά μας
μήπως μεθύσει η μοίρα μας και το χρησμό της χάσει
τα χρόνια στάχτη να γενούν και τ' αμαρτήματά μας
κι από τη στάχτη μια φωτιά ,τσιγάρο να σ' ανάψει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
