| |
[align=center]Είν άραγε το χαμόγελο παρηγοριά στο δάκρυ?
Ή μήπως η "συμπόνια" του τη λύπηση προδίδει?
Ειρωνικά χαμόγελα πιάνει του ματιού η άκρη
Και τότε η άδεια πια ψυχή τα όπλα παραδίδει
Νεκρό ηφαίστειο το κεφάλι το σκυφτό
Και θρήνος το σταμάτημα του χρόνου
Μέσα στα μάτια ένα συννέφιασμα μουντό
Κι η σκέψη μιας ανάμνησης θύμα, πέφτει, του κλώνου
Έμπορος μαύρος είν' ο θάνατος της πλάνης
Μια θύμηση κρυστάλλωσε και τώρα αξίζει τόσο
Παίζεις με τα αισθήματα, χάρες ποτέ δεν κάνεις
Πόσο ν' αντέξει μια ψυχή, πες μου ακόμα πόσο
Τώρα τα δάκρυα δεν κυλούν, δεν νιώθει τίποτ' άλλο
Μα όσο κι αν θέλει δεν μπορεί τις μνήμες να γελάσει
Γκρεμίζουν τις νύχτες του, ανάβουν τον πόνο κι άλλο
Άραγε όμως θα σβήσουνε πριν το μυαλό του χάσει...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
