Οι νικημένοι του σήμερα είναι οι νικητές του αύριο. Και το ποτέ γίνεται: Σήμερα κιόλας! ( Μπρεχτ )
Κάποτε οι καμινάδες
Μπουκώναν απ΄ τη ζεστασιά
Τώρα η θράκα αχνοφεγγίζει
Ερημώσανε τα παραγώνια
Οι πεινασμένοι συρρικνώσαν τον ουρανό
Και γίνηκαν ποντίκια
Να λιτανεύουν λίγη ανθρωπιά
Ξεχάσανε πως τους ανήκει
Όντας έρμαιο του άντρου
Κάθε μεγάλης πολίχνης
Σπιλώθηκε
Κι εσύ που ξέρεις
Μη θαρρείς πως διαφέρεις
Η πολλή πείνα
Σου ροκανίζει τα φτερά
Τα φουγάρα προοδεύουν
Και τα μάτια σου λιμοκτονούν
Το νερό πήρε το χρώμα της σκουριάς
Μες τη τύρβη που γονατίζει
Βρίσκεσαι κι εσύ
Μην εγκαταλείψεις ποτέ
Θα διαλύσεις την αυγή
Κι αν οικτίρεις το πλήθος της
Μαζί του θα αλλοιωθείς
Με τα χέρια σας ξέμπλεκα
Θα ξεφτίσετε μαζί
Δόλιος παραχαράκτης κι εσύ
Λυπήσου τα σωθικά σου
Κι αν το φοβάσαι να το κοιτάς!
Εσένα πολέμα
Κι αν στερείσαι
Αξιοποίησε τη δύναμη των τρωκτικών
Να θυμηθείς τι είσαι
Η λιτότητα κοντεύει να σε στεγνώσει
Δωσ΄ της παραπάνω προσοχή
Οι αλυσίδες που σέρνεις
Με νομοσχέδιο μοιάζουν
Της ματαιότητάς σου έγκριση
Εκείθε μόνο ο θάνατος σε μυρίζει
Και μόνο αυτός ακούει τη φωνή σου
Πάνω στο χείλος της ξεστράτας
Οραματίζεσαι ένα παν
Που ποτέ δε γνώρισε ψέμμα και πόνο
Πριν εγκαταλείψεις τα έγκατά του
Του παίρνεις το φιλί
Ένα ποτέ χωρίς φειδώ και αιδώ
Χωρίς απαντοχή
Νεκρό σε κάνει
