| |
Στην γκρίζα θάλασσα των χαλασμάτων,
με μόνη πυξίδα τις μνήμες μιας ζωής,
στέκουν κι ο αγέρας κοπάζει στην θωριά τους,
μα οι ξένοιαστες μέρες, ναυάγησαν θαρρείς.
Ταξιδευτές και ναυτικοί συχνά μονολογούσαν,
για το Παρίσι της παλιάς ανατολής,
και με τα μάτια τους κλειστά, ώρες αναπολούσαν,
μεθυσμένους έρωτες, που πέθαναν νωρίς
Η Βηρυτός δεν ήταν κουκίδα μες στο χάρτη,
σημείο αναφοράς, χώρας μαρτυρικής,
παραμύθι ήταν, απ’ της καρδιάς τα βάθη
μα πλέον όλα τέλειωσαν, φαντάζει αλλοτινή
Οι επιζώντες σκεπτικοί και η καρδιά πονάει,
ο ουρανός πήρε το χρώμα το μαβί,
μήτε ένα γαύγισμα σκυλιού που αλυχτάει,
όλα τριγύρω είναι ντυμένα στη σιωπή.
Κι αν το ερώτημα μια μέρα μου τεθεί,
τι έκανες πατέρα, όταν παιδιά ψυχορραγούσαν,
μόνο ένα ποίημα σκάρωσα, μα ξέρω δεν αρκεί,
ενώ κραυγές συνείδησης στ’ αυτιά μου αντηχούσαν
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
