| |
ΜΗ Μ’ ΑΝΑΣΤΑΙΝΕΙΣ
Περιπλανιέμαι πάνω απ’ τις θύμισες σαν σύννεφο μοναχικό
Τόσο μακριά είναι το σπίτι μου και το άγγιγμα σου το ερωτικό
Μη μ’ ανασταίνεις μη με σκορπάς
Μονάχα κλάψε αν μ’ αγαπάς
Σβήσε τα ίχνη την άχνα σου
Να ‘μαι κρυμμένος στα σπλάχνα σου
Πώς να προφέρω ότι μας ένωσε, να ξεστομίσω σ’ αγαπώ
Δεν είν’ ο πόνος μου παρά μια έρημος κι άλλο ένα ψέμα για να κρυφτώ
Μέρες που θα ‘ρθουνε νύχτες θα ζω
Θα με τρομάζεις θα καρτερώ
Πες καλημέρα και άντε γεια
Θα ‘χω από σένα μια άδεια καρδιά
Παραμιλάω τα ξόρκια σου λόγια μπερδεύω κι αναμασώ
Κι ύστερα πέφτω νικημένος
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
