| |
Περνούν οι ώρες και πίσω τους
σέρνουν μέρες και μήνες και χρόνια.
Άλλοτε είναι βιαστικές
σαν εκείνα τα τρένα που δεν περιμένουν
κι έτσι χωρίς πρόσωπο
ή έστω ένα σημάδι δηλωτικό
ότι κάποτε υπήρξαν,
κουβαλούν μαζί τους ψυχές
που η καθεμιά κάτι κρύβει
και κάτι έχει να δώσει στο διάβα της.
Άλλοτε πάλι μοιάζουν με το νερό
που με την άκρατη ορμή του
παρασύρει ό,τι βρεθεί μπροστά του
και δεν λογαριάζει αν είναι όνειρα,
ελπίδες, προσμονές και επιθυμίες.
Κάπου εκεί στο δρόμο οι ώρες
μπορεί να συναντήσουν τις νύχτες.
Και διόλου δεν τις συμπαθούν,
γιατί δεν έχουν πού να πάνε.
Οι νύχτες δεν τους κάνουν χώρο
να περάσουν.
Δεν έχουν ώρες.
Είναι ενιαίες και πυκνές
σαν το σκοτάδι που το κόβεις με μαχαίρι
και μοιράζεις από λίγο
και στους διπλανούς σου
για να μην πονάς μονάχος.
Περίεργο πράγμα αυτές οι νύχτες.
Να 'ναι τόσο αντίθετες
με τις αδερφές τους τις μέρες!
Αυτές μοιάζουν πιότερο με χιόνι.
Σαν έρθουν αργούν να φύγουν.
Φυλακίζουν τα όνειρα
και τις θύμησές σου όλες.
Και τότε εκείνες στήνουν το χορό
για να ξεχνούν πώς είναι αιχμάλωτες
κάτω από την ανελέητη αγκάλη του πάγου.
Κανείς δεν μπορεί να τις δει
κι όμως υπάρχουν.
Εσύ τις νιώθεις μονάχα όταν χορεύουν,
καθώς η γη το παγωμένο της σεντόνι.
Και να που δεν ξέρεις
πότε πρέπει να ζεις.
Όταν θα φύγουν τα χιόνια
θα 'ρθουν πάλι τα νερά
να παρασύρουν κάθε κρυφή,
φυλακισμένη επιθυμία.
Κι εσύ που ήλπιζες να την αξιωθείς
το χιόνι και την παγωνιά θ'αναζητήσεις.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
