| |
Τον καιρό εκείνο...
Ποτάμι ήταν το αίμα
Θάλασσα ήταν το ψέμα
Και τ’όνειρο γυαλί
και μόνο το κοιτούσαν
Ποτέ δεν τ’ακουμπούσαν
Μάτωνε την ψυχή.
Τον καιρό εκείνο...
Χανότανε οι ώρες
Μπλεκότανε οι μπόρες
Τα πάντα αλαλούμ
Καιγόταν η ελπίδα
Μπέρδευε η πιξίδα
Και όλοι να γελούν.
Τον καιρό εκείνο...
Μονάχοι τους μιλούσαν
Μονάχοι τους γελούσαν
Μόνοι τα λέγανε
Μονάχοι τους ρωτούσαν
Μόνοι τους απαντούσαν
Μόνοι τους κλαίγονται.
Τον καιρό εκείνο...
Μοιάζαν τα πάντα σκάρτα
Σαν να ‘τυχες στην Άρτα
Γιοφύρι να φυλάς
Κι ολημερίς το χτίζαν
Οληβραδύς το βρίζαν
Και ‘συ να τους κοιτάς.
Τον καιρό εκείνο...
Βόμβες για την ειρήνη
Μοιράζαν κάποια κτήνη
Κάποιοι υπάνθρωποι
Κι όλους όσους ρωτούσαν
Τί φταίει απαντούσαν
Ε ι μ α σ τ ε ά ν θ ρ ω π ο ι .
Τον καιρό εκείνο...
Οι διάολοι γελούσαν
Οι άγγελοι κελαϊδούσαν
Στήναν τρελλούς χορούς
Και οι θεοί κοιτούσαν
Κοιτούσαν κι απορούσαν
Πώς μπλέξανε μ’αυτούς
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
