stixoi.info: Κι αγαπούσα

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	132760 Τραγούδια, 271256 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

Κι αγαπούσα

Μες στον εθνικό λοιμό
έτρεχε το ποταμάκι
έφηβοι που κυλούσαν αργά στην απόγνωση
έχει δόντια η ερημιά
και η βλάστηση τούτη αντικατοπτρισμός ιδανικός.
Ένα χαλκείο η ζωή
μπαίνει αθώο κρέας
και βγαίνει...
Πως να τραβήξεις τόσα δηλητήρια
Οι γιατροί μας ποιητές και δάσκαλοι
έφυγαν αλλόφρωνες απ' τον φεγγίτη του χρόνου.
Ένα κυκλάμινο μόνο που τραγουδούσε:
"έτρεχε το ποταμάκι"
σ' ένα χρόνο αόριστο, παρατεταγμένο.
Και τα πουλιά ραμφίζαν το σκοτάδι
Που άγνωστο πως ξαναμεγάλωνε
ΚΙ αναρρωτιόσουν πως θα βρεθείς στην τελική...
Λεξικά παντομίμας πωλήθηκαν χιλιάδες
Στα υπόγεια βγάζανε γάγγραινες οι πολλοί
και οι εναέριοι σηματοδότες τρελλαινόνταν στην Πανσέληνο.
Ο απρόβλεπτος Υδροχόος, λέγαν εκστατικές οι Κασσάνδρες, τα 'Εσχατα.
Και πορευόμουν
νεόκοπος όπως οι πρώτοι αιώνες
γυμνάζοντας το βήμα μου στην αδιαφορία.
Κι αγαπούσ τρυφερά όλη την ομορφιά
σα να μην υπήρχε ματαιότητα ούτε ψεύδος.
Κι έψεξα τον εαυτό μου
Τα μάτια μου πήραν κατωφορά
κι αγριεύτηκα με τους χιλιάδες
Στα νώτα μου έσπαγαν βρισιές
όλος ο θόρυβος του κόσμου ο μπλαβής
και το μετάξι σχόλαζε στους κώλους.
Θησαύριζε ρόγχους ο κάτω Θεός
Αποτελείωνε τις εκκρεμότητες
Τα σώματα δίνες υπηρέτες ηδονικοί άκριτοι
Γιορτάζαμε ταχτικά με τις κατσαρίδες
και τα σφαχτά μας.
Το δούρειο υποδεχτήκαμε
κι οι λίγοι τολμηροί ξεφύγανε με κόπους.
Κι αγαπούσα αγαπούσα όλο και πιο πολύ
και καταλάβαινα
ο έρμος ο ενδεής πούχα έρθει από δύσκολους αιώνες
για να βρω τούτο το λουλούδι
με τα τρία μάτια και το στόμα ανοιχτό του λιονταριού και της ύαινας.
Θησαυρισμένο καυμα
κι αναπαυόμουν στις παρενθέσεις
άλλοτε ονειρευόμενος κορίτσια
κι άλλοτε τη μουσική
κάνοντας σινιάλα στους αγγέλους που γνώριζα
εκτελώντας ανοητες πράξεις
που μού 'φεραν καρποφορία.
Στη λοιμική του έθνους
την ψυχή μου ανάπαυσα
σ' αυτό το μικρό ποτάμι.


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 10 Στα αγαπημένα: 2


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Αταξινόμητα Ομάδα Αταξινόμητα

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

justawoman 12-01-2008 @ 02:43	Ωραίος λόγος, Γιάννη βαθύς, ήρεμος, εσωτερικός μονόλογος υποβλητικός στην αναζήτηση αναγεννητική η αγάπη σου παρηγορία ψυχής ::smile.::
Helene52 12-01-2008 @ 02:47	Ένα χαλκείο η ζωή μπαίνει αθώο κρέας και βγαίνει... ::theos.:: ::up.:: Υπέροχες σκέψεις, αναζητήσεις
iptamenos_gatos 12-01-2008 @ 04:13	Στη λοιμική του έθνους την ψυχή μου ανάπαυσα σ' αυτό το μικρό ποτάμι ΜΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΕ
balistreri 12-01-2008 @ 04:49	ρε δεν είπα να μην γράφετε μεγάλα;;; ::censo.:: ...περιέργως μέσες άκρες κάτι κατάλαβα... καστράτο...και δεν θα φας το βράδυ ε;;; ::whist.::
ΠΥΘΙΑ 12-01-2008 @ 05:47	Πολύ καλό. Helene μου,το κρέας δε μπαίνει από μόνο του. Κάποιος το βάζει εκεί... Το θέμα είναι σε τι "στομάχια" φτάνει και ποιές καρδιές ευφραίνει.
Αγνή 12-01-2008 @ 05:51	Πολύ πετυχημένη και άκρως ανήσυχη περιγραφή μιάς ορθολογικής κόλασης, όπου η αγάπη υποβαθμίζεται σε ιδέα!
TAS 13-01-2008 @ 13:46	Θησαυρισμένο καυμα.. ...και με Αγνή...
giannisanas 14-01-2008 @ 02:40	Σας ευχαριστώ παιδιά, με αναπαύει πολύ η επικοινωνία μας
ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ 18-01-2008 @ 01:00	Καλημέρα Γιάννη! ::yes.:: ::yes.:: ::yes.::
dimi.gr 09-08-2008 @ 10:13	Υπέροχο φίλε μου! 'Οπλισες με λεπίδι τους στίχους, που σκίζει την ανάπαυλα των σκέψεων. Μπράβο! ::yes.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο