| |
| | αυλαία |  | | |
[align=left]Πάγωσε ο ουρανός και η σελήνη, τ' αστέρια είναι αμέτρητα παγωμένα καρφιά. Τι ζητάς να μάθεις άνθρωπε;; Σκέψεις που βούλιαξαν στη σιωπή, αναμνήσεις που τις κατάπιε ο χρόνος. Και μέσα σου κενό, μέσα σου παγωμένα καρφιά, κι ας ήταν κάποτε οι στιγμές σου μαγικές σαν αστέρια που πέφτουν. Τώρα τα λόγια κοφτά ,αναφιλητά πνιγμένα, παλεύουν να βγουν στα χείλη. Στα μάτια δάκρυα κρυμμένα και ρυτίδες που γράφουν το τέλος . Γέμισαν, πια, αγκάθια τα χέρια σου, γέμισε τριαντάφυλλα η ψυχή. Γέμισαν δάκρυα τα μάτια σου, μα ίσως να γεμίσει φως η ζωή... Μα, σηκωθείτε, όλοι, τώρα. Όρθιοι χειροκροτήστε, τώρα, άνθρωποι, γιατί η παράσταση έληξε.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
panta smile
14-01-2008 @ 11:47 | ::cry.:: ::cry.:: ::cry.:: | | Helene52
14-01-2008 @ 12:52 | Τώρα τα λόγια κοφτά ,αναφιλητά πνιγμένα, παλεύουν να βγουν στα χείλη. Στα μάτια δάκρυα κρυμμένα και ρυτίδες που γράφουν το τέλος . Γέμισαν, πια, αγκάθια τα χέρια σου, γέμισε τριαντάφυλλα η ψυχή. Γέμισαν δάκρυα τα μάτια σου, μα ίσως να γεμίσει φως η ζωή... ::yes.:: ::up.:: | | Maria Olsen
14-01-2008 @ 14:30 | Καλο.
Ζωή σε σας... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
