| |
[I][B]Σαν μαύρο σύννεφο που έβαλε τα κλάματα
Είναι η ψυχή μου μέσα στα άγρια χαράματα
Και κάθε τόσο κλαίει ψηλά στον ουρανό
Τα δάκρυα μου λιώνουν και πέφτουν στο κενό
Σαν ηλιαχτίδα που έχασε το φως της
Δίχως να ξέρει ήρθε αργά ο θάνατος της
Έσβησε χάθηκε νωρίς κι ας ήταν νέα
Τελειώνουν κάποτε μοιραία τα ωραία
Ουράνιο τόξο που ‘χει χάσει όλα τα χρώματα
Άσπρο και μαύρο μοναχά του έχει μείνει
Της άνοιξης χαθήκανε τ’ αρώματα
Και ο πλανήτης γέρικος πια έχει γίνει
Χάρες και λύπες μα στο τέλος μόνο θάνατο
Μόνο το πνεύμα μας θα είναι πάντα αθάνατο
Σαν το φεγγάρι μελαγχόλησα απόψε
Ένα απ’ τα φύλλα της ψυχής έλα και κόψε
Τα βλέφαρα μου είναι υγρά τρέχει ένα δάκρυ
Πλανιέμαι χάνομαι στου άπειρου την άκρη
Ήλιος ολόχρυσος για σένα ανατέλλω
Σου ψιθυρίζω τώρα πια πόσο σε θέλω
Μα εσύ κρυμμένη βρε ζωή και τρομαγμένη
Δεν φαντάστηκες πόση αγάπη σε προσμένει[/B][/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
