| |
| | Εθελοτυφλούμε |  | | | μπορώ να ακούσω την καρδιά σου να χτυπά, τα λόγια μοιάζουν φτωχά. | | |
[align=center] Γιατί η ψυχή σου δεν μπορεί να δει μέσα από τα φώτα που μας τύφλωσαν ;
σαν τυφλοί, χαλιναγωγημένοι από τις δυνάμεις της προσποιητής μας σταθερότητας
θα περπατάμε, σαν χαμένοι στην σήραγγα χωρίς τελειωμό, να ψάχνουμε δρόμο διαφυγής.
όσοι φόβοι, όσες ανησυχίες, όσα γλυκά δάκρυα, με ένα όχι τα διώχνεις μακριά.
αρνείσαι να αντιμετωπίσεις τις πίκρες, τα ναι και τα όχι που θα τα βρεις μπροστά σου.
και περπατάμε, περπατάμε, και τάχα νομίζουμε πώς βαδίζουμε σωστά.
μέσα μας, γνωρίζουμε ότι τίποτα δεν ήταν σωστό. Καμιά απόφαση, κανένα χαμόγελο
όλα ήταν εφήμερα, διήρκεσαν για ένα λεπτό. Και μετά χάθηκαν.
Γιατί άραγε αυτό συνέβη ; Η ερώτηση μου πέφτει στο κενό, σαν τραγούδι μελαγχολικό.
με τα μάτια καρφωμένα στο άπειρο, ανέκφραστα και αγέλαστα μάτια, πίστευα κάποτε σε σένα.
μα οι λέξεις δεν φέρνουν την ευτυχία, και η σήραγγα δεν έχει τέλος.
ούτε ο ίδιος ο Χρόνος δεν ξέρει πόσο περπατάμε, και για πόσο θα βαδίζουμε στο δρόμο της αδράνειας.
ούτε η ίδια η Μοίρα δεν μπορεί να καθορίσει το πόσο ακόμα θα δυστυχούμε, το πόσο ακόμα θα εθελοτυφλούμε με τον χειρότερο τρόπο.
ούτε η Νύχτα δεν λυπάται τα δυο ανέκφραστα πρόσωπα που περπατάνε πάνω στην καμμένη της γη.
κανείς δεν γνωρίζει το τέλος, μα την πορεία.
τίποτα δεν θα αλλάξει, θα το δεις.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Κακοποίηση, οικοπεδοποίηση, τσιμεντοποίηση... Τόση πολύ ποίηση σε μια τόσο πεζή ζωή... | | | |
|
ingion1
16-01-2008 @ 11:56 | χτυπαει στο στομαχι το γραπτο σου.δυνατό! | | ORLANDINA
16-01-2008 @ 11:57 | πολυ δυνατο. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
