CHЯISTOS P
18-01-2008 @ 00:56 | Πόσο με μελαγχόλησες βρε Στέλλα..
Την καλημέρα μου ! | |
Spartinos
18-01-2008 @ 00:56 | ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ::up.:: | |
Αστεροτρόπιο (Jeny)
18-01-2008 @ 01:42 | έλα μου ντε;
ξέρεις κάτι; σε κανά εξάμηνο εγώ θα σου έχω και απάντηση.
νοσταλγικό και πανέμορφο μου θύμησε πόσο μου' λειψε η γραφή σου.
Καλημέρα!!! ::love.:: ::kiss.:: | |
MARGARITA
18-01-2008 @ 01:51 | Άντε φύγε από δω που θες και σχόλιο ονειρεμένη ::hug.:: | |
balistreri
18-01-2008 @ 03:02 | εγώ λέω να γυρίσουν όλοι πίσω και να φύγουμε εμείς... | |
Δήμητρα
18-01-2008 @ 03:04 | Ένα ποιηματάκι-ονειράκι...
Φιλιά! ::love.:: | |
giannisanas
18-01-2008 @ 03:20 | πολυ απλό για ποίημα της just, ό, τι και να γράψεις όμως γίνεται αγαπημένο, συμφωνώ με socrates | |
ΑΜΕLIE
18-01-2008 @ 04:11 | Γλυκύτατο! ::love.:: | |
FRACTALS
18-01-2008 @ 06:05 | καθαρά ποιητικός ο λόγος σου
Στελλίτσα μου … μου έφερες στον νου - αυτόματα ,αλήθεια- το παντουμ του Σεφέρη(στην τεχνοτροπία εννοώ )…. θα τα πούμε από κοντά την Κυριακή …φιλάκια
ΠΑΝΤΟΥΜ
τ΄αστέρια κρατούν έναν κόσμο δικό τους
στο πέλαγο σέρνουν φωτιές τα καράβια*
ψυχή μου λυτρώσου απ' τον κρίκο του σκότους
πικρή, φλογισμένη που δέεσαι με ευλάβεια.
Στο πέλαγο σέρνουν φωτιές τα καράβια
η νύχτα στενεύει και στέκει σαν ξένη*
πικρή, φλογισμένη που δέεσαι με ευλάβεια
ψυχή μου γνωρίζεις ποιός νόμος σε δένει.
Η νύχτα στενεύει και στέκει σαν ξένη
στο μαύρο μετάξι τα φώτα έχουν σβήσει*
ψυχή μου γνωρίζεις ποιός νόμος σε δένει
και τι θα σου μείνει και τι θα σ' αφήσει.
Στο μαύρο μετάξι τα φώτα έχουν σβήσει
ακούγουνται μόνο του χρόνου τα σείστρα*
και τι θα σου μείνει και τι θα σ' αφήσει
αν τύχει κι αστράψει βουβή πολεμίστρα.
Ακούγονται μόνο του χρόνου τα σείστρα
μετάλλινη στήλη στου πόνου την άκρη*
αν τύχει κι αστράψει η βουβή πολεμίστρα
ούτε όνειρο θα 'βρεις να δώσει ένα δάκρυ.
Μετάλλινη στήλη στου πόνου την άκρη
ψηλώνει η στιγμή σα μετέωρο λεπίδι*
ούτε όνειρο θα 'βρεις να δώσει ένα δάκρυ
στο πλήθος σου το άυλο που σφίγγει σα φίδι.
Ψηλώνει η στιγμή σα μετέωρο λεπίδι
σαν τι να προσμένει να πέσει η γαλήνη;*
στο πλήθος σου το άϋλο που σφίγγει σαν φίδι
δεν είναι ο ουρανός μηδέ αγγέλου ευφροσύνη.
Σαν τι να προσμένει να πέσει η γαλήνη;
Σ' ανθρώπους κλειστούς που μετρούν τον καημό τους
δεν είναι ουρανός μηδέ αγγέλου ευφροσύνη
τ' αστέρια κρατούν έναν κόσμο δικό τους.
Γ.Σ.
| |
AleXandros K.
18-01-2008 @ 08:10 | Μελαγχολικά όμορφο Στέλλα....
το παρακάτω τραγουδάκι για ΄σενα!
http://www.youtube.com/watch?v=Yg17-sWiHkg | |
velico
18-01-2008 @ 14:30 | ::up.:: ::up.:: ::theos.:: | |
Maria Olsen
19-01-2008 @ 00:35 | Όνειρα μέσα σε όνειρα... Σαν τις ρώσικες ξύλινες κούκλες... | |
Helene52
19-01-2008 @ 00:40 | ::up.:: ::yes.:: ::up.:: | |
justawoman
19-01-2008 @ 00:56 | Ευχαριστώ σας στιχόπαιδα για το πέρασμα και τα σχόλια
Έφη μου σ' ευχαριστώ πολύ για το Παντούμ του Σεφέρη. Δεν το είχα υπόψιν, αν κι έχω διαβάσει άλλα Παντούμ... νομίζω κι εδώ στους στίχους κάποια φορά... το κρατώ στη συλλογή μου
Παίρνοντας αφορμή να πω, πως με το μηχανισμό της επανάληψης κάποιων στίχων (δεν πρωτοτυπώ φυσικά) έχουν γράψει κι άλλοι πολλοί, με διαφορετικό τρόπο ο καθένας αλλά πάντα στοχεύοντας να μαγνητίσουν την προσοχή του αναγνώστη σ' αυτό που θεωρούν κομβικό σημείο του ποιήματος.
Εδώ είναι η εξιδανικευμένη παιδική ηλικία κι ο νόστος για τη χαμένη αθωότητα εκείνων των χρόνων.
Να παραθέσω κι εγώ ένα από τα αγαπημένα μου του Αργύρη Χιόνη
"Ένας γιαπωνέζος μικρογράφος γράφει ένα ποίημα πάνω σ' έναν κόκκο ρύζι, ενώ ένας άλλος Γιαπωνέζος μικρογράφος ζωγραφίζει τη σκηνή πάνω σε μιαν ελάχιστη αχιβάδα, οπού είναι βέβαια αδύνατο να διακρίνεις το ρύζι και το ποίημα, άλλ' αν προσεχτικά κοιτάξεις πόσο τέλεια έχει αποτυπωθεί ή αγωνία και η ηδονή στο πρόσωπο του γράφοντος, θα νιώσεις σίγουρα ότι πρόκειται για κάποιον πού γράφει ένα ποίημα πάνω σ' έναν κόκκο ρύζι" | |
επισκέπτης
19-01-2008 @ 05:10 | ξεχειλίζει συναίσθημα....
λατρεύω αυτού του είδους τη γραφή ::smile.:: | |
anthrakoryxos
19-01-2008 @ 11:07 | Θα έλεγα νόστος που εξελίσσεται σε νόσο.
Όνειρο μέσα στο όνειρο, το παλιό τετράδιο, ο καημός για ότι γαλήνη μας χαρίζει.
Θες το παιδί που κρύβεται σε σκοτεινή γωνίτσα της ψυχής και περιμένει να το πάρουμε απ΄το χέρι, θες τυπωμένες μέσα μας εικόνες, που έχουμε για κάποιους λόγους συνδέσει με την ''ασφάλειά'' μας, όλοι έχουμε τα προσωπικά λιμανάκια μας.
Εκεί ταξιδεύουμε όταν φοβηθούμε, κουραστούμε, αηδιάσουμε, για να διατηρήσουμε μια έστω πλασματική ισσοροπία, να πάρουμε λίγη δύναμη και να μπορούμε να ξαναβουτήξουμε στα καθημερινά.
Τέτοιο λιμάνι και το πόνημά σου, ενθύμιο να κρύβεσαι μέσα του.
Και αυτή η χώρα που λέγεται Ελλάδα, να έχει την μοναδική ικανότητα να μας κάνει να την μισούμε που την αγαπάμε..
Γεύση απο τον Δεύτερο Νόστο του Γ. Δάλλα εδώ:
http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/neaest/1715/5.html | |
Nemo
19-01-2008 @ 16:20 | Π Ο Ι Η Μ Α ! ! ::yes.:: | |
 |
