| |
Απόψε στα χορτάρια, όμορφες αστραφτερές πεταλούδες σπαρταρούσαν... λαμπύριζαν, μεγεθύνονταν και πάλι έχαναν ύλη... άνοιγαν τα φτερά τους σε διαστάσεις ανυποψίαστες... δεν ήξερα πως υπήρχαν τέτοιες διαστάσεις, τόση άπειρη δίνη στην καρδιά της Ερήμου κι ωστόσο το υποψιαζόμουνα. Φως και πάλι το φως γύρευα! Στην καρδία της νύχτας, το φως γύρευα! Χωρίς ρυτίδες στα μάγουλα, μόνον με χαρακιές από ορθόδοξα νύχια... μονάχα με την υπεροψία του ανέγγιχτου στην άκρη της γλώσσας, το φως γύρευα... με γυμνούς οφθαλμούς και επενδεδυμένες ακραιφνείς ορέξεις στων ονείρων την έμπαση. Κί ήτανε, ναι, πολύ οδυνηρό. Ήταν όλα σώμα... είμαι όλη ένα σώμα!... Το πνεύμα μου μια σωματική σκέψη και το σώμα μου, μια στατική και άλλοτε μια εξαίρετα κινητική σκέψη... όλη είμαι ένα έκρυθμο σώμα. Και φοβάμαι κάθε ώρα, κάθε λεπτό μην εκραγεί και διαλυθεί, μην απορροφηθεί από τον αγέρα της νύχτας, αφού πρώτα αφήσει τα φωτεινά του μόρια να πλανηθούν για λίγο στα αλώνια της ερήμου. Άλλοτε πάλι φοβάμαι μήπως βαθμιαία αυτό το σώμα μου μετατραπεί σε ένα στόμα. Α, ναι! Πολύ συχνά μετατρέπεται σε ένα στόμα και μ' αυτό το σώμα το σκοτεινό και άλλοτε φωτεινό ουρλιάζω... μετά ορχούμαι και αναδύομαι... οραματίζομαι και κατασπαράζω τα όνειρα. Προπάντων αυτό είναι η χαρά μου, να κατασπαράζω τα όνειρα. Είμαι μια θρυλική μαινάδα. Ουρλιάζω και κατασπαράζω τα όνειρα! Τώρα, να! Το βλέπετε; Πώς ορμάει επάνω μου αυτό εκεί το μικρό και αστραφτερό, τρυφερό και ανυποψίαστο βρέφος του ονείρου. Έχει το Θεό μέσα του! Είναι η ψυχή του θεού μου! Θα το κατασπαράξω στην οργιαστική μου Πανδαισία, στην πάνσεμνή μου τελετή.
Έχει τόσο ωραία ροζ μάγουλα, τόσο ζήλο... Θα 'θελε να 'ναι κι αυτό φως... αλλά κι αυτό το ξεγελούν οι ανταύγειες και θαρρεί, καθώς έρχεται προς εμέ, πως βρήκε τη μητέρα του. Αλλά εγώ δεν υπάρχω. Βυθίζομαι, βυθίζομαι στα σκοτεινά, τρισκότεινα παλάτια μου, και από εκεί αναμοχλεύω και εξωθώ, πορεύομαι καθέτως και σπειροειδώς, ποτέ λοξά ή ελλειπτικά, βυθίζομαι στην καρδιά του σκορπιού και πάλι αναδύομαι. Αναδεικνύω τα σεσωσμένα και τα αναμενόμενα, στην ιερή μου αντιπαλότητα με τον εαυτό μου και βακχεύομαι. Η κρυσταλική εκτυφλωτική διαύγεια των πραγμάτων με βύθισε σ' αυτά τα πελάγη του σκότους. Τι εκτυφλωτική ανταύγεια! Αν ήξερα το πόση οδύνη θα δοκίμαζα στην Ανατολή του συνειρμού, θα τραβιόμουνα ακόμα πιο πεισματικά στο σκοτεινό μου λαγήνι, θα μέθαγα με το αβέβαιο αύριο και ανυψώνοντας τον κυκεώνα των επιθυμιών μου, μέσ' στο χρυσό μου κύπελο θα μεθούσα στα χαρισματικά εξαίσια βάθη μου, έως ότου η τρισένδοξη αυγή θα με σκότωνε με τα βέλη της, με την ελεγκτική της παρουσία... αλλά εγώ προτίμησα να αναδυθώ μεταμφιεσμένη. Με ένα ένδυμα τελεστικό παραβρέθηκα - παραβρέθηκα στην εκμηδένιση μου. Αφέθηκα να αναλιώνω, να ανακατεύομαι με τα πράγματα, όπως οι ουσίες στα εργαστήρια των Αλχημιστών. Και έτσι σιγά -σιγά έγινα η ανεπάρκεια των πραγμάτων και όλα τα πράγματα μου γίναν ανεπαρκή. Και έτσι σιγά -σίγα έγινα η ανυπαρξία, διαχεόμενη σε άπειρα μόρια. Σιγά -σιγά συνταυτίστηκα με το απόλυτο κενό. Ω! πόσο θα το προτιμούσα να είμαι ένα κομμάτι σπαραγμένου κορμιού στο στόμα μιας Μαινάδας, παρά αυτή η απόλυτη εκμηδένιση. Όμως κάπως ελπίζω... όμως πώς θα γίνει κάποια μέρα να ξεφύγω απ' αυτό τον φοβερό κλοιό; Αύριο ίσως φύγω... αύριο φεύγω! Ένα γιγάντιο μπόιγκ θα με σηκώσει στην τεράστια αγκαλιά του! Το σώμα μου, δεν έχω αποφασίσει ακόμα πού να το εγκαταλείψω! Αλλά... ίσως….ίσως το πάρω μαζί μου...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
