| |
| | Ονειροπαγίδα |  | | | Κάποιοι λένε πως ο κόσμος που ζούμε είναι ένα ψέμα, και πως οι μόνες στιγμές που ζούμε αληθινά είναι στα όνειρά μας.. | | |
Περιδιαβαίνεις τους δρόμους της πόλης. Εκείνης που σου πάνε πως στη χώρα σου ανήκει.. Που κι αυτή είναι κομμάτι του κόσμου σου λένε.. Μα ξέρεις πως αυτή η πόλη δεν είναι η δικιά σου, ούτε η χώρα. Πως σ αυτό τον κόσμο δεν ανήκεις.. Δεν ξέρεις το πώς βρέθηκες να περπατάς εκεί, μα νιώθεις μες στο μεδούλι σου πως είναι όλα ξένα.
Μια κι είναι α-φύσικα.. Κοιτάς γύρω σου.. Μπετά, τσιμέντα, άσφαλτοι, ασχήμια..
Κοιτάς τους γύρω σου.. Σβησμένα βλέμματα, θλιμμένα πρόσωπα, άδεια μάτια..
Και συ γνωρίζεις, πως αφού ο καθένας είναι της φύσης κομμάτι, δεν είναι δυνατό να ζει χωρίς αυτή. Μέσα σε κλουβιά ανήλιαγα, ανάμεσα σε στοιβαγμένα κουτιά πολύ-κατοικιών, που κρύβουνε τον ήλιο. Να βλέπει παντού το γκρίζο των τοίχων, το μαύρο των δρόμων και πράσινο πουθενά. Να είναι θολός ο θόλος του ουρανού τη μέρα απ’ τις βρωμιές των εξατμίσεων.. Να μην ακούς πουλί να κελαηδά μια και τρομάζουν απ’ τις καραμούζες των τετράτροχων θεριών.
Που θεριεμένοι ανθρώποι τα οδηγάνε. Μ αλαφιασμένα βλέμματα να πάνε, να προλάβουν τη δουλειά. Που τόσες ώρες χάνουνε εκεί γιατί έτσι τους είπαν, που στο τέλος κάθε μήνα τους αφήνει τάχατες την αμοιβή τους.. Εξίμιση πράσινα χαρτάκια… Που δε φτάνουν μέχρι τον επόμενο.. Και πώς λοιπόν να μην είναι αλαφιασμένοι…; Αφού τη νιώθουν τη σκλαβιά τους, έστω κι αν δεν τολμάνε να τη παραδεχτούν.. Γιατί..; Γιατί τότε κάτι θα πρέπει να κάνουν… Μα βολεύονται για μια ακόμα μέρα…
Καλά δε φταίνε μόνο αυτοί.. Είναι κι άλλοι, εκείνοι που πειθήνιους τους θεν και κοιμισμένους.. Εκείνα τα τσιράκια των μεγάλων αφεντικών.. Που τις φωνές τους νιώθεις να ξεσκίζουν κάθε στιγμή τον αέρα καβάλα στα ραδιο-κύματα. Σα νυχτερίδες αόρατες, που διψάν όχι για αίμα τώρα πια, μα για σκέψεις.. Μα και κείνες σαν τους βρικόλακες ειν’ ακόμα.. Πρέπει να τις προσκαλέσεις για να μπουν να μαγαρίζουν το μυαλό σου.. Το σπίτι σου.. Να το πατήσεις το κουμπί, για να ανοίξει η ΤV..
Και συ συνεχίζεις την περιπλάνηση.. Πυξίδα δεν έχεις, κι οι πλοηγοί χαθήκανε σε κάποια στροφή του δρόμου.. Μα έχεις τις οδηγίες τους μαζί σου, μέσα σου.. Εκείνες που σου λεν, ότι είμαστε κάτι παραπάνω από δίποδους πιθήκους.. Αν κι είναι ώρες που μπορεί να σκέφτεσαι πως πάνε να μας καταντήσουνε σε κάτι πολύ λιγότερο..
Μια που εκείνοι δεν σκοτώνουν εκτελώντας διαταγές. Δεν πολεμάνε για μαύρα χρυσάφια, ούτε για πράσινα χαρτιά. Δε δολοφονούν για να θρέψουν τους λογαριασμούς κάποιων κοιλαράδων. Δε μολύνουνε τη γη τους, δεν καίνε τα δάση τους, δε σκοτώνουν κάθε μέρα τα παιδιά τους με φυτοφάρμακα και αντιβιοτικά στις μπανάνες τους, στο όνομα του κέρδους…
Περπατάς όλο και πιο χαμένος νιώθεις.. Μια και βλέπεις όλο και πιο καθαρά πόσο απέχει αυτός ο κόσμος που βρέθηκες απ’ το δικό σου.. Αν και μπορείς να δεις κάτω απ’ τα πέπλα του καπνού και της σκοτεινιάς και ομοιότητες.. Μπορείς να δεις τα ερείπια ενός Παρθενώνα, μπορείς να συναντήσεις στο διάβα σου αρχαίες στοές. Να κοιτάξεις κάποιο άγαλμα να στέκεται θλιμμένο σε μια πλατεία. Ενός φιλοσόφου, ενός αγωνιστή. Να δεις κάποια εικόνα σε μια ξεχασμένη εκκλησιά, φωτισμένων ανθρώπων, που ζούσαν αυτό που πίστευαν, και πέθαιναν για αυτό. Χωρίς να ευλογούνε ακόμα όπλα..
Σαν ένα κακό κακέκτυπο, σαν μια αρρωστημένη καρικατούρα του, μοιάζει ο εδώ.. Σαν να ξεστράτισε σε κάποιο σταυροδρόμι, και να χάθηκε η ανθρωπιά, η ελπίδα η αγάπη.. Και να σε πήρε και σένα μαζί του.. Μια και μπορεί να χάθηκες και συ σε μια στροφή του δρόμου..
Όσο νυχτώνει, αργόσυρτα γίνονται τα βήματα, κουρασμένα, σκυφτό και το κεφάλι όσο προχωράς.. Κι ο αέρας πιο πηχτός, σχεδόν νιώθεις τα δίχτυα που στο χώμα σε κρατάνε.. Και τα όνειρα σου ακόμα σαν να ξεθωριάζουν φαίνεται… Σαν να ‘χουνε απλώσει παντού γύρω στο πλανήτη μια ονειροπαγίδα.. Όχι από κείνες που κρατάνε τα όμορφα τα όνειρα για να στα στείλουν πίσω.. Μα από κείνες που στη φύση τους την αφύσικη ταιριάζουν. Από κείνες που αιχμαλωτίζουν κάθε όμορφο και σου στέλνουνε τους εφιάλτες τους πίσω… Εκείνους που σου λένε πως ελπίδα δεν υπάρχει πουθενά.. Πως ότι και να κάνεις, δεν μπορείς να ξεφύγεις απ’ αυτή τη φυλακή..
Και κάθεσαι να ξαποστάσεις σε ένα ξεχασμένο παγκάκι.. Κοιτάς ψηλά μα το φως απ τα αστέρια δεν περνά, το φως απ τα ψεύτικα τα φώτα τα καλύπτει.. Πιο πέρα κάποια παιδιά μπορεί να προσπαθούνε να πάνε σε όνειρα μέσα από άσπρα δηλητήρια, και ζουν τους δικούς τους εφιάλτες..
Είναι από κείνες τις στιγμές που νιώθεις πως μάταια ειν’ όλα.. Κι ας νιώθεις πως όλα θα μπορούσαν αλλιώς να ταν. Κι ας ξέρεις πως ο κόσμος αυτός απ’ άλλων τα όνειρα έχει ξεπηδήσει, που είναι ο εφιάλτης ο δικός σου.. Και νιώθεις τόσο μόνος… Τόσο παγωμένος ως τα βάθη της ψυχής σου…
Κι εκεί μες τη σκοτεινιά που σε κυκλώνει από παντού, μες την απελπισία, μες τη σιωπή, μπορεί να νιώσεις κάτι.. Μια παρουσία, έναν ήχο, μια μουσική.. Μπορεί να ακούσεις κάτι μικρό και ταπεινό, κάτι ξεχασμένο, μα λεύτερο.. Σαν το τραγούδι ενός αηδονιού.. Έναν αδύναμο ύμνο στο φως μες τα βαθύ της νυχτιάς, μα και τόσο δυνατό, που κάνει τα δίχτυα να σκίζονται.. Που σωριάζει ονειροπαγίδες, που ξορκίζει τους εφιάλτες..
Και σου ξαναδίνει το όνειρο, την ομορφιά, την ελπίδα, τη ζεστασιά.. Και βλέπεις.. Βλέπεις για μια στιγμή τον κόσμο σου.. Με το γαλάζιο τον ουρανό. Με τον αέρα που ευωδιάζει. Με τα σπίτια που είναι κομμάτι της φύσης κι όχι κλουβιά. Με τα πάντα να γίνονται στο όνομα της ομορφιάς και της αρμονίας, με σεβασμό σ όλα τα πλάσματα.. Με ανθρώπους με ολόφωτα βλέμματα, με χαμόγελο στα χείλη, στην καρδιά. Μ ανθρώπους λέφτερους που θα δουλεύουν για το κοινό καλό, κι όχι για πράσινα και πορτοκαλιά χαρτάκια. Μ ανθρώπους που δε θα ‘χουν ανάγκη αφεντικών για να ζήσουν. Που θα ζουν, κι όχι απλά θα υπάρχουν. Που θα πολεμούν ναι, μα την αγραμματοσύνη, τη βλακεία, την αδιαφορία, την απανθρωπιά..
Ναι ουτοπικό σου πάνε πως είναι, πως δεν υπάρχει.. Μα πώς μπορεί να ναι αδύνατο, κάτι που είναι μες τη φύση μας την πραγματική, ενώ έγινε υπαρκτή η φυλακή που μας βάλανε και ζούμε, η αφύσικη..; Τι θέλει άραγε πιότερη δύναμη για να γίνει «πραγματικό»..; Ο εφιάλτης, ή τ’ όνειρο..; Αφού έγινε πραγματικός ο εφιάλτης τους, μπορεί και τ’ όνειρό πραγματικό να γίνει..
Περνάει η ώρα, το τραγούδι σταματά.. Η εικόνα τρεμοπαίζει μπρος τα μάτια σου.. Βρίσκεσαι πάλι στο «εδώ».. Είναι ώρα να φύγεις… Να πας στο κλουβί σου, να «ξαποστάσεις». Αύριο έχεις πάλι να ξυπνήσεις πρωί.. Κι αύριο στα δίχτυα τους θα ‘σαι.. Πάλι δεν κατάφερες να πας εκεί που θες.. Πάλι αύριο μια μέρα καρμπόν με γκρίζο μελάνι..
Και το ταξίδι συνεχίζεις.. Αναζητώντας την Ιθάκη σου να βρεις.. Με πλοηγό της καρδιάς τα θέλω.. Εκείνα που ξέρεις πως είναι αληθινά μια κι από μέσα σου πηγάζουν..
Μα καθώς σηκώνεσαι βλέπεις.. Υψώνοντας το κεφάλι, κοιτάς πέρα μακριά ένα φως ένα παράθυρο σα φάρο να φωτίζει. Μια φιγούρα, ν αγναντεύει ουρανό. Σα να πετά θαρρείς με φτερά απ’ όνειρα φτιαγμένα.. Και ένα χαμόγελο στα χείλη ανατέλλει, μια και το τραγούδι ακόμα μέσα σου ακούς..
Μια και καταλαβαίνεις πως υπάρχουνε κι άλλοι εξόριστοι εκεί έξω.. Πως μόνος σου δεν είσαι.. Και πού ξέρεις, μπορεί και να βρεθείτε.. Μπορεί ακόμα και ν ανακαλύψετε πως είστε πιο πολλοί απ’ ότι σας αφήνουν να πιστέψετε..
Αλλά κι έτσι να μην είναι δε χρειάζονται πολλοί για να αλλάξουν μια πραγματικότητα.. Σάμπως λίγοι δεν είναι αυτοί που τις ζωές μας διαφεντεύουν..;
Κάτι άλλο είναι που χρειάζεται, το φως εδώ να φέρει..
Μια και σαν μέσα τους θα δουν, τότε θα καταλάβουν…
Πως αρκεί την Πίστη τους στα όνειρα ακλόνητη να έχουν…
22/1/08
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Ότι μπορεί κανείς να ονειρευτεί δεν είναι ποτέ χαμένο | | | |
|
Νεφελοβάτης
22-01-2008 @ 14:28 | Καλό βράδυ σε όλους, και όμορφα όνειρα εύχομαι. ::smile.:: | | Helene52
22-01-2008 @ 14:43 | ::theos.:: ::yes.:: ::theos.:: | | tomas_to_tomari
22-01-2008 @ 14:57 | agapite pou perpatas sta sunnefa h volta sou sthn koinonia tou shmera mias megalhs polhs pragmatika me ekane na anarigisw.polu kalo to ergo sou kai den sou krivw pws skopeva na anevasw kati paromio shmera sxoliazontas ta kakos keimena ths koinonias mas kai ton elenxo apo tous ano dinontas kai egw mia elpida an kai me ligo pio pesimistikh apopsh.prosopikh paraklish na sunexiseis etsi kai kalitera agapite mou giati an den palepsoume gia to adunato den 8a ginei pote tou dunato.ta sevh mou kai thn kalhnuxta mou | | Νεφελοβάτης
23-01-2008 @ 08:22 | Σ ευχαριστώ Ελένη. Να είσαι καλά. ::smile.::
Έτσι είναι Τόμας. Αν δεν ζητήσουμε αυτό που μας είπαν πως είναι ακατόρθωτο, δεν θα έρθει ποτέ αυτό που ζητάμε.. Μια κι ακατόρθωτο είναι αυτό που δεν πιστεύουμε πως μπορεί να γίνει..
Και αυτό που μου έρχεται τώρα, είναι το εξής.. Σιγά μην πίστευαν το 1870 πως μπορεί να πάει ο άνθρωπος στο φεγγάρι.. Και πως θα το καταφέρει σε λιγότερο από εκατό χρόνια.. Φαντασίες λέγανε, και μάλιστα μη «επιστημονικές», ήτανε η Εποχή του Ιουλίου Βερν τότε..
Κι όμως κάποιο το πίστεψαν.. Και το έκαναν..
Καλό απόγευμα σε όλους. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
