| |
ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΜΑΣ
ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Αυτό που σε διακρίνει είναι οι επιλογές σου.
(Άρχοντας των δακτυλιδιών)
Εδώ και μερικές ημέρες βρίσκομαι σε μεγάλο δίλλημα. Είμαι ή δεν είμαι νορμάλ;
Έκανα ή δεν έκανα το σωστό και το δίκιο; που είμαι λάθος ή μήπως αποτελώ εξαίρεση από τον κανόνα;
Τα πράγματα έχουν ως εξής. Βρισκόμουνα σε λίστα αναμονής για την αμερικάνική βίζα. Λόγοι επαγγελματικοί με πιέζουν να επισκεφτώ την Αμερική για λίγες ημέρες και η βίζα είναι απαραίτητη (ακόμα την χρειαζόμαστε άσχετα αν σαν κράτος της ΕΟΚ υποτίθεται ότι είναι αυτονόητη.) Μετά από ένα μαραθώνιο τηλεφωνημάτων και επεξηγήσεων, για το επείγον του εγχειρήματος, βρέθηκε η κατάλληλη ημέρα και κλείσαμε την ώρα και την ημέρα για την συνέντευξη με τον πρόξενο. Η γραμματέας της κλινικής μου δεν ήξερε αυτή την λεπτομέρεια και κανόνισε, δηλαδή προγραμμάτισε για την ίδια ημέρα και ώρα έξι ασθενείς για μικροεπεμβάσεις.(αφαίρεση κάποιων σπίλων με τοπική αναισθησία).Μου το είπε την τελευταία στιγμή και κυριολεκτικά βρέθηκα μπροστά σε ένα μεγάλο δίλλημα. Να πάω στην Πρεσβεία και να γράψω στις σόλες των υποδημάτων μου τους ασθενείς που θα περίμεναν άπραχτοι έξω από το χειρουργείο; Να αψηφήσω τον κίνδυνο μιας δυσφορίας εκ μέρος της πρεσβείας και να πάω στο νοσοκομείο και μελλοντικά να ξαναμπώ στον κόπο να κλείσω άλλο ραντεβού με τον πρόξενο; Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν χρειάστηκε δεύτερη σκέψη.
Πήγα στο νοσοκομείο επειδή ως γιατρός και ως άνθρωπος δεν μπορώ να δεχτώ να με περιμένουν οι ασθενείς .Δεν διανοείται ,για την δική μου ιδιοσυγκρασία, να βρεθώ εκτεθειμένη μπροστά σε ανθρώπους που με έχουνε ανάγκη. Να αθετήσω την υποχρέωση(ως γιατρός) και να μην τιμήσω την σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης που έχω με τους ασθενείς μου. Μου ήταν αδύνατον να τους προδώσω και να μην βρεθώ εκεί. Δεν άντεχα να μην σεβαστώ την προσμονή και την αγωνία τους. Άσχετα αν ,για μένα, η χειρουργική πράξη είναι ρουτίνα για τους ασθενείς αποτελεί μέγιστο γεγονός και δεν ήθελα να τους λαχταρήσω για ένα δικό μου προσωπικό θέμα.. Έκανα το καθήκον ,χειρούργησα και διεκπεραίωσα όλες τις εκκρεμότητες μου. Φυσικά ξαναμπήκα στον κόπο και ξαναέκλεισα ραντεβού στην Αμερικάνικη Πρεσβεία που με πήγε σε άλλες δύο εβδομάδες αναμονή.
Από περιέργεια ρώτησε 10 συναδέλφους τι θα κάνανε στην θέση μου. Έμεινα έκπληκτη όταν διαπίστωσα ότι μόνο 2 άτομα με συγχάρηκαν για την απόφασή μου και όλοι οι άλλοι με βρίσανε τονίζοντας ότι είμαι ηλίθια και χαζή. Ήταν τόσο διάχυτη η απαξίωση τους που ακόμα αναρωτιέμαι. Που έκανα λάθος;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
