| |
Λείπουν οι στίχοι απ' την ωραία μελωδία,
που παίζει άνοιξη τα πρωινά.
Θάλασσες που πνίγονται τα πλοία,
οι δαίμονες μου χάνονται στα δειλινά.
Μοναχικοί πριγκίπισσα νιφάδα του χειμώνα,
στο λυκόφως γεννήθηκα στην μοναξιά μεγάλωσα.
Δύσκολο να αλλάζουν συνήθειες είναι σκληρό το χώμα
τα αισθήματα μου μια φορά σάρωσα.
Αφήστε με να πολεμάω τους δαίμονες μου,
αφήστε με να ξεπεράσω τις εμμονές μου.
Τον κόσμο πάλι να κοιτάξω όταν νυχτώσει,
μόνο να φύγουν αυτοί που με έχουνε στοιχειώσει.
Τρέχει άρρυθμα το αίμα μες τις φλέβες μου,
και η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή.
Μα δεν μπορείς να βγεις από τις σκέψεις μου,
ακόμα μια πράξη μου χάνετε η δειλή
Και όταν τα συναισθήματα παγώνουν τις στιγμές,
ραδιοκύματα σπάνε την συνδέσεις.
Κι όταν σε βλέπω, για βλακείες όταν κλαις,
τότε οι δαίμονες μου κρύβονται στις λέξεις.
Αφήστε με να πολεμάω τους δαίμονες μου,
αφήστε με να ξεπεράσω τις εμμονές μου.
Τον κόσμο πάλι να κοιτάξω όταν νυχτώσει,
μόνο να φύγουν αυτοί που με έχουνε στοιχειώσει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
