| |
καπου χαμενος στα σκοταδια,ψαχνοντας για λιγο φως
ψαχνοντας για ιδια χαδια,γινεται η ψυχη αμαρτωλος
ο ηλιος δυει καπου καπου,τα ματια μου ψαχνουν κατακει
το φως ποναει την ματια μου,το φως παντα αιμορραγει
ο συντροφος μου το σκοταδι,σκεπτικος και σιωπηλος
μιλαει για πονο σαν πηγαδι,ενας θανατος αργος
πινει κρασι μα δεν μεθαει,μοναχα υποκωφα μιλαει
καμμια στιγμη του δεν ξεχναει ,και καθε μεθυσι του ποναει
στηριζεται στους ωμους μου,θελει καθαρο αερα
μα η σπηλια που κατοικει,ειναι μεγαλη ως περα
πεφτει και κλαιει σαν παιδι,του δινω αγκαλια πατερα
μου ψιθυριζει πως εγινε η δικη του νυχτα,μερα
μεσα απο τα ματια του πατρος,φως που αντικρυσε αλλο φως
μα ο ποταμος ηταν στεγνος,και ακομα πνιγει ο λυμγος
που και που κοιταει ψηλα,τα ματια του παιρνουνε φωτια
ο μεθυσος κατεληξε σκια,και αργοπεθαινει στην σπηλια
χωρις μελλοθανατο κρασι,μοναχα καθεται τυφλος
θελει μια κουπα γιανα πιει,μα την κραταει αγκαλια
μυριζει μπαρουτι και αιμα εκει,και κειτεται το σωμα σαπιζοντας σιωπηλα..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
