| |
MARGARITA
13-02-2008 @ 01:59 | Τέκτονας του ψυχικού κόσμου σου,
σε συνάθροιση ορατών μόνο από σε φαντασμάτων,
θάβεις την έσω ομορφιά σου με καταστροφική μανία
σε κρύπτη μυστική που εγώ την ξέρω.
Ζωγράφος του ψυχικού κόσμου σου,
οι πίνακες σου με πινελιές άσπρων σκοτεινών στιγμών,
μαύρων φωτεινών στιγμών βαμμένοι
και οι ελπίδες μέσα τους να κλαίνε ψυχορραγώντας.
Ποιητής του ψυχικού κόσμου σου,
στην τρέλα αυτή την ιερή, την ακριβή, την διαλεχτή
θυσιάζεις περιστέρια καίγοντας νοτισμένο μοσχολίβανο.
Άνθρωπε τέκτονα, ζωγράφε, ποιητή, ω! ναι εσύ,
μεταμορφώσου σε αηδόνι γητευτή, θύμιασε,
τραγούδησε και φίλησε του πόνου την πληγή σου.
Και εγώ θα είμαι πλάι σου αν με θέλεις
να βάφω κατακόκκινο το αίμα σου
και την ανάσα σου με γαρύφαλλο να πλένω
έξω απ την εντατική χωρίς ανταμοιβή.
Να ευωδιάζεις μάτια μου Αγάπη…...
Αντί σχολίου γίγαντα ....καλημέρα σου ::smile.:: | | αυγουστης
13-02-2008 @ 03:03 | Υπέροχο το σχόλιό σου Μαργαρίτα μου, ποτέ δεν μου είχαν κάνει καλύτερο! | | ofilia
13-02-2008 @ 07:58 | ομορφο και αισθαντικό Αυγουστή ::yes.:: | | TAS
13-02-2008 @ 12:30 | η καρδιά μου όπου πατεί
λάσπη γίνεται κι αυτή.
::sad.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
