Helene52
13-02-2008 @ 03:41 | ::up.:: ::yes.:: ::up.:: | |
velico
13-02-2008 @ 04:05 | ποιος αραγε μπορει
να προσπερασει
το ονειρο;
::sad.:: | |
AndreasChristodoulou
13-02-2008 @ 04:24 | Θαλασσινός ο κόρφος σου κι ανθοί στις αμασχάλες
Κι ολόδροση πως μύριζες στις πρώτες τις ψιχά - λες
Πόλη που παίζαμε παιδιά μες τη πλατιά ποδιά σου
Με ψάρια και λεμονανθούς χαμήλωσ' την ματιά σου
Τις θύρες σου να κλείσεις τες και να μας περιμένεις
Και μυρωδιές και ομορφιές τον ξένο να μη ραίνεις
Σφάλιξε, κλείσε, δίπλωσε, παράπονο στα χείλη
Ζώσου στην άμμο Αμμόχωστος σαν σπάνιο κοχύλι
Κι εμείς πουλιά που διώξαν μας
Τον Αύγουστο οι εχθροί σου
Να ξέρεις θα γυρίσουμε πιστοί στην άνοιξή σου
Σφάλιξε, κλείσε, δίπλωσε, παράπονο στα χείλη
Χώσου στην άμμο Αμμόχωστος σαν σπάνιο κοχύλι
Νικη Κατσιαουνη
Κι η Ρωμιοσύνη που έλιωσε ν'αγναντεύει
πως έγινε ο θησαυρός μαύρο κοιμητηρι
πάλι τη πολη με τους ξένους παζαρεύει
μεθα με το πιοτο τους και κανει χαρακιρι
ΑΧ
Νασαι καλα φιλε που θυμηθηκες την πατριδα και την πολη που γεννηθηκα | |
Maria Olsen
13-02-2008 @ 04:24 | Kalo nai ::yes.:: | |
arpistre
13-02-2008 @ 04:52 | Πολύ ωραίο, αντηλιά σε άσπρο τοίχο ::smile.:: | |
Φεγγαροπετρα
13-02-2008 @ 06:19 | Γατε με συγκινησες παλιοπαιδο ::hug.:: ::hug.:: ::hug.:: | |
tinios
13-02-2008 @ 07:15 | Δε βρίσκω λόγια. Μπράβο σου! | |
Φεγγαροπετρα
13-02-2008 @ 08:20 | Ας ήταν και να ΄ρχοτανε της λευτεριας η μερα
σαν το πουλι θα πεταγα στο μυρωμενο αγερα
στους δρομους που περπατησα τα πρωτα βηματα μου
ας ηταν και να πηγαινα κι ας εσβηνε η καρδια μου
τα χωματα μας τ΄αγια να σκυψω να φιλησω
στους δρομους μας ξυπολητη να βγω να περπατησω
ενα κερι στη Παναγια δοξαζωντας ν΄αναψω
και στου σπιτιου μου τα σκαλια γονατιστη να κλαψω.
Αφιερωμενο απο μενα στην μοιρασμενη μας πατριδα, κι ας μην ειμαι προσφυγας... Ημουν στα 11 και θυμαμαι πολυ καλα τη μερα που οι τουρκοι εισβολεις καταπατησαν την Κυπρο μας...
Αντρεα μου μακαρι να δουμε ελευθερη ξανα την πατριδα...
| |
AlexSAI
13-02-2008 @ 08:44 | ::yes.:: ::yes.:: ::up.:: | |
iptamenos_gatos
13-02-2008 @ 08:55 | να πω κατι γι αυτο το ποιημα και δεν προκειται να ξαναμιλησω
ο πατερας μου και η μητερα μου καταρχας το 74 ηταν στην κυπρο στρατιωτικο και ιατρικο προσωπικο αντιστοιχα αυτο για την ιστορια
η συνεχεια για την γλυκη θρυνοδουσα αμμοχωστο την πατριδα του τευκρου και του αγιου επιφανιου δεν ξερω οταν την ειδα απο μακρυα και τωρα ετσι που την ανακαλω στην μνημη μου μοιαζει με μια πορτοκαλια δεν ξερω αν ειχε πορτοκαλιες εκει γυρω ποτε αλλα θα ηταν ομορφη μια πορτοκαλια να εχει βγει εκει
τα αλλα ολα ειναι θεμα προσωπικης αντιληψης και μιας μνημης απο την εκκλησια της αγιας ναπας που λες και επανω της συγκεντρωσε τοσο χρονο οσο απο την αρχη του συμπαντος | |
TAS
13-02-2008 @ 13:07 | χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγο.. | |
anthrakoryxos
13-02-2008 @ 13:15 | σε τουτον τον τοπο
που ακουω λαλιες
κι ονοματα
που αισθανομαι συνηθειες
και μουσικες
απο τα περατα του συμπαντος
να γινονται σπερμα
θεικο
να γονιμοποιουν το πελαγο
για να βγει μια αλλη αφροδιτη
ο Αυγουστος νυχτωνει
κι η Κυπρος μενει εκει
κι η θαλασσα δεν μπορει
να την προσπερασει..
Γουάτ αρ γιου ράιτινγκ?
Γάτα είσαι..
| |
Δήμητρα
14-02-2008 @ 05:13 | Αμμόχωστος...
Περπατώ του δρόμου η άκρη είναι μακριά
θολωμένο δάκρυ, αίμα στάζει η καρδιά
μοναξιά είσαι απέραντη σαν λίμνη
έρημος χωρίς σκιά
μάνα εσύ έχεις την λύπη
τη σιωπή για συντροφιά
Τραγουδάω για μια πόλη
που 'χω μέσα στην καρδιά
τραγουδάω για μια πόλη
κόρη στην ακρογιαλιά
Χώμα που περπάτησα
γη που νοσταλγώ
χώμα που μ' ανάστησες
Αμμόχωστος...
Χαίρομαι που ανακαλύπτω κάθε μέρα ανθρώπους που αγαπάνε το νησί μου...Σ'ευχαριστώ γι'αυτό που διάβασα...
| |
Φεγγαροπετρα
14-02-2008 @ 11:38 | Eνα μεγαλο ευχαριστω. Εσυ καταλαβαινεις γατε μου.
Για οποιον περασει τη πρασινη γραμμη που κρατα χωρισμενο το νησι πιστευω πως θα νοιωσει μια ανειπωτη θλιψη... μια ανοιχτη πληγη για μας ολους που ζουμε τοσο κοντα και συναμα τοσο μακρια.... | |
Black Scorpion
09-04-2008 @ 13:35 | Μακάρι να δουμε την πατρίδα μια μέρα λεύτερη....
| |
 |
