| |
Νατα και παλι τα βουνα με τ’ασημενια δαση
Μ’αρχοντικο αναστημα και γαλανη θωρια
Ο Σαρανταπορος κυλαει κι εσυ μ’εχεις ξεχασει
Δε με χωρουν οι θαλασσες με διωχνει κι η στερια
Πανω στα υψη ακουγονται αλαργινοι αγερες
Πικρογλυκος ο ηχος τους στα βάθη της συγης
Ο Λευκας γερνει πανω μου και νιωθω τους Πατερες
Ν’αργοσαλευουν μέσα μου και στ’αδητα της γης
Εδω ναταναι αραγε το ποθητο Λιμανι
Ολα με φωναζαν εδω κι εγω ημουν απων
Αχ κι ειναι παλι ανοιξη κι εσυ έχεις πεθανει
Σε καποια πολη αγνωστη και διχως παρελθον
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
