| |
νευρικά φθινόπωρα οι σκέψεις
βρέχει
όπως και τότε
με την ίδια πάντα ερεβώδη μουσική της πτώσης
κι ένα φόβο που μηδενίζει τη θέληση για ύπαρξη
αμφίσημη σιωπή
κάποτε σε περίμενα
νότια λαχτάρα λυσσομανούσε μέσα μου
κόπασαν τώρα οι άγριοι άνεμοι
κι έμεινα, να δίνω σχήμα στις αιτίες που ποτέ δεν πίστεψες
βρέχει μοναξιά
όπως και τότε, που με τυφλές αφορμές, σύννεφα γινόμασταν πηχτά
φεύγαμε
κι επιστρέφαμε, σαν τον ήλιο
εγώ όμως ήξερα
μα πριν εκστομίσω τη φοβερή φράση
κάθε φορά
με φιλούσες
πέρασαν αιώνες απο τότε
οι φλέβες μου ήταν γεμάτες απο σένα
τώρα κρυώνω
καμιά φορά, πετάω τις άμυνες στον αέρα
φτύνω κατάμουτρα το μυξιάρικο εγώ
ποδοπατώ τον φτηνό εαυτούλη μου
σχίζω την άχρηστη εικόνα μου
και σε νιώθω
ρευστός, ζεστός και ατμίζων
στη θαλπωρή του χάους
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
