| |
| | Χωρίς φεγγάρι |  | | |
Πως μου γελάς, ξανά και ξαναφεύγεις
χρώμα στα μάτια και λίγο απ’ τ’ άρωμα σου
χαράματα, να κυνηγιέμαι απ’ τη σκιά σου
μια μουσική, που δεν ακούς μα τη χορεύεις
Στάχτη στα ρούχα, μάταιη αλήθεια
απροσάρμοστη, φανταχτερή απάτη
στης μοναξιάς, το κρυόστρωτο κρεβάτι
τραγική ζωή, παύλα συνήθεια
Πικρό γιατί, ξεχάστηκε στα χείλη
σαν μιαν ευχή, που ξέρεις πως δε βγαίνει
σαν μελωδία, που γυρνά ερωτευμένη
καθώς η μέρα, γέρνει προς το δείλι
Φουστάνι σύννεφο, φανταχτερό αστέρι
λάμπει το βλέμμα τ’ ουρανού, στα μάτια
σαν αντικρίζεις της καρδίας τα μονοπάτια
και τη σιωπή των λουλουδιών, το μεσημέρι
Στης νύχτας, πως γαντζώνεσαι την πλάτη
προτού σ’ αγγίξω, έχεις κιόλας κοιμηθεί
πώς να προλάβω αυτό που δε θα ‘ρθει
και πώς να δω χωρίς φεγγάρι την αγάπη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Μενω μόνος μου στο μόνο που μου μένει | | | |
|
velico
14-02-2008 @ 15:01 | Στης νύχτας, πως γαντζώνεσαι την πλάτη
προτού σ’ αγγίξω, έχεις κιόλας κοιμηθεί
::love.:: | | isidora
14-02-2008 @ 15:16 | ::love.:: ::love.:: ::love.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
