| |
Κύριε Άξιε, πώς καταδέχεσαι
την παρέα μας την ταπεινή;
Και με μας να μιλάς πώς το ανέχεσαι
με την ξένη, αστεία σου φωνή;
Τέτοιον διασυρμό πώς τον δέχεσαι;
Έχεις δει τα κλουβιά που μας κλείνουν;
Έχεις δει τα χρυσά μας κελιά;
Σαν κοιμόμαστε, φώτα δε σβήνουν.
Σαν πετάμε, κρατάμε αγκαλιά
τους μανδύες που οι άλλοι μας ντύνουν.
Έχεις δει τα θεριά που μας ζώσανε;
Έχεις νιώσει το φόβο αυτό;
Νιώθεις πόσο κουράγιο μας δώσανε
κάποιοι λίγοι που βρήκαν σκοπό
και στον κόσμο για πάντα ριζώσανε;
Μας μιλάς όλο με αλληγορίες,
με αποστείρωσης λόγια στεγνά
Μα οι παύσεις σου είναι ευκαιρίες
να μας λύνεται η γλώσσα ξανά
και να λέμε παλιές ιστορίες.
Κύριε Άξιε, άκου τη γνώμη μας
κι ας μην είμαστε trop comme il faut*.
Δεν αξίζει σε σένα η συγγνώμη μας,
ούτε καν ένα γέλιο στυφό,
αν δεν ξέρεις πού βγάζουν οι δρόμοι μας.
Έχεις μάθει τ' αστέρια ότι σβήσαν
ένα-ένα απ' τη δική σου ματιά;
Πώς ξεχνάς τις πληγές που αφήσαν
οι επικρίσεις σου απ' τα ρηχά;
Κύριε Άξιε, οι σκλάβοι ξυπνήσαν!
* (προφέρεται "τρο κομ ιλ φο") = πολύ καθώς πρέπει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
