ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ
19-02-2008 @ 15:10 | Μη θαρρείς μοιρολόγια πως βάφω τα σύννεφα
Τη ζωή μου ρυάκι κυλάω στο ποτάμι του χρόνου
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
Αστεροτρόπιο (Jeny)
19-02-2008 @ 15:20 | Αυτή η αφιέρωση μάλιστα! Αντάξια και των τριών.
Παρακμάζουμε τα αισθήματα!
Θα με βάζεις σε σκέψεις πρωινιάτικα. Εμείς ή ο χρόνος;
::hug.:: ::love.:: | |
iptamenos_gatos
19-02-2008 @ 15:29 | χμμμ μαλιστα
ενδιαφερον
μαρεσε | |
Helene52
19-02-2008 @ 15:37 | Μη θαρρείς μοιρολόγια πως βάφω τα σύννεφα
Τη ζωή μου ρυάκι κυλάω στο ποτάμι του χρόνου
::up.:: ::theos.:: ::up.:: | |
justawoman
19-02-2008 @ 15:46 | Εμείς Τζενάκι... ότι δεν το τρέφεις καθημερινά, μαραζώνει
Η συνήθεια είναι ύπουλη όχι ο χρόνος
την καληνύχτα μου σε όλους ::smile.:: | |
arpistre
19-02-2008 @ 16:38 | καλημέρα, Στέλλα | |
CHЯISTOS P
19-02-2008 @ 17:02 | Καλημέρα καπετάνισσα !
χειμαρώδες το ρυάκι σου... και υπέροχη η αφιέρωση ! | |
Jorlin
19-02-2008 @ 17:50 | Σε φίλησα πρίγκιπα, καρδιά να ορίζεις
και πιο βάτραχος ξύπνησες, μες την εξουσία
που σου δόθηκε αυτόβουλα
Παρακμάζουμε τα αισθήματα, και μας φταίει
η βροχή και η ψύχρα. Μέσα μας οι βοριάδες
Τι είπες τώρα ! . . .
Υπέροχο όλο, αλλά οι παραπάνω στίχοι, για κάποιο λόγο, με ταρακούνησαν... ::yes.:: ::yes.:: | |
tomas_to_tomari
19-02-2008 @ 22:12 | endiaferon...
tre bien agapith mou... | |
EΡΩΤΙΚΟΣ
19-02-2008 @ 22:18 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | |
simela
19-02-2008 @ 22:30 | καλημέρα!!
ένας καταιγισμός εξομολόγησης αισθημάτων και παραπόνων....
::yes.:: | |
ψιτ-ψιτ
19-02-2008 @ 22:59 | τσα!!!! ::up.:: | |
AlexSAI
19-02-2008 @ 23:31 | ::yes.:: ::up.:: ::yes.:: | |
Δήμητρα
19-02-2008 @ 23:37 | Καλημέρα ποιήτρια........... ::love.:: | |
Denis
20-02-2008 @ 00:48 | Διαβλέπω την έγνοια και την αγωνία σου, Στέλλα, για πρωτοφανέρωτη κι ανατρεπτική χρήση της γλώσσας κι ολότελα καινούργιους εκφραστικούς τρόπους σε θέματα - μονοπάτια περπατημένα από πολλούς... Πάντα βρίσκεις καινούργια ξέφωτα για να μας ξεναγείς! Τελικά, αποδεικνύεις ότι τίποτα δεν έχει ειπωθεί ακόμα και βιάζονται πολύ όσοι, σαν άλλοι Φουκουγιάμα, προαναγγέλλουν το τέλος της Ποίησης! Την καλημέρα μου σ' εσένα, τη Σαλονίκη, τις τυχερές τής αφιέρωσης και σ' όλα τα παιδιά!
Μόνο δυο - τρεις ελάχιστες καλοπροαίρετες παρατηρησούλες, σχετικές με την αίσθηση της γλώσσας, για τις οποίες δεν διεκδικώ δάφνες φιλολογικής ορθότητας:
1) Με ριγάει το ομόρριζο του ψύχους: ποιητικότατη ''παρηχητική'' έκφραση μιας αληθινά εμπνευσμένης ιδέας! Αν, όμως, το ''ριγάει'' βγαίνει από το ''ριγώ'', που θα πει ''αισθάνομαι ρίγος'' και επομένως δηλώνει κατάσταση, τότε, επειδή είναι αμετάβατο, δεν δέχεται αντικείμενο (το ''με'', δηλαδή)... Αν, βέβαια, το ''ριγάει'' τυχόν ήθελες να σχετίζεται νοηματικά με το ''κάνω με χάρακα ρίγες'', τότε ίσως θα 'ταν πιο δόκιμο να διάλεγες τον (μεταβατικό) τύπο: ''με ριγώνει''...
2) ''Παρακμάζουμε τα αισθήματα...'': το παρακμάζω, επειδή, ομοίως, δηλώνει κατάσταση, είναι αμετάβατο και δεν δέχεται αντικείμενο... Δηλαδή, λέμε: ''παρακμάζουν τα αισθήματα'' (ονομαστική πτώση)... Το προσωπικό μου γλωσσικό αισθητήριο δεν μου επιτρέπει να δεχθώ ως δόκιμη την, ποιητική αδεία, μετατροπή του αμετάβατου ρήματος σε μεταβατικό, υπό τα παραπάνω συμφραζόμενα... Όμως, η αίσθησή μου αυτή, είναι, ομολογώ, εντελώς υποκειμενική κ' ίσως αυθαίρετη... Σίγουρα, ωστόσο, δεν απορρέει αποκλειστικά από την τυπολατρική προσήλωσή μου σε γραμματικούς ή συντακτικούς κανόνες... Μόνη αντιστοιχία ή αναλογία βρίσκω προς την αρκετά διαδεδομένη έκφραση ''Τον παραίτησαν!'', που ενώ τυπικά δεν είναι, νομίζω, σωστή, ουσιαστικά επικράτησε, προσλαμβάνοντας την έννοια ''Τον υποχρέωσαν σε παραίτηση!''... Κι εδώ, ίσως, στέκεται το ''παρακμάζουμε τα αισθήματα'' με την έννοια ότι ''εμείς προκαλέσαμε την παρακμή των αισθημάτων''...
3) ''Τα όνειρά μου τύχανε επιπλοκής του μεσοσπονδυλίου κόσμου τους...'': ποιητικότατη σύλληψη! Όμως, δεν τυχαίνει κανείς ορισμένης επιπλοκής, φερ' ειπείν μετεγχειρητικής... Την υφίσταται, επειδή δεν πρόκειται για ευνοϊκή, αλλά για δυσμενή εξέλιξη και κατάσταση... Ίσως, χρειάζεται κάποια αναδιατύπωση του, πράγματι, πρωτότυπου νοήματος, που θέλεις ν' αποδώσεις...
Υ.Γ.: ''Τη ζωή μου ρυάκι κυλάω στο ποτάμι του χρόνου''... Αν μπορούσαμε, ας κάναμε κι αλλιώς, βρε Στέλλα... ::sad.:: | |
ΑΜΕLIE
20-02-2008 @ 03:48 | 'Eξοχο φίλτατη! ::wink.:: | |
justawoman
20-02-2008 @ 04:15 |
Ντένις, εξαιρετικές οι παρατηρήσεις σου. Δύο από τα τρία σημεία που εντόπισες ήθελαν έτσι κι αλλιώς περαιτέρω επεξεργασία. Ας όψεται η βιασύνη μου να το δημοσιοποιήσω. Ήδη έσπευσα σε διορθώσεις. Το «παρακμάζουμε τα αισθήματα» όμως δέξου το ως ποιητική αυθαιρεσία, ήταν απόλυτα συνειδητό
Όσο για την ανατρεπτική χρήση της γλώσσας, στοιχείο του ποιητικού λόγου που με συναρπάζει πάντα, πριν από μένα την επιχείρησαν πολλοί και πολύ καλύτερα… και δε θ’ αναφερθώ στο ίνδαλμά μου
Αν θέλεις ή και όποιος θέλει ας κάνει μια επίσκεψη στον παρακάτω σύνδεσμο. Πρόκειται για έναν εξαίρετο ποιητή, το Σωκράτη Ξένο, που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και τον οποίο αγαπώ και θαυμάζω ιδιαίτερα… εκεί η ανατροπή του συντακτικού είναι πλήρης, όπως και το ατόφιο αίσθημα που εκλύεται απ’ την ποίησή του
http://sokzi.blogspot.com/
Καλημέρα στιχόπαιδα, σας ευχαριστώ για την προσοχή σας και τα σχόλια
| |
MARGARITA
20-02-2008 @ 04:23 | Ώπα! τι να σχολιάσω βρε Στελλίνα μου...στα είπα όλα ψες το βράδυ ποιήτρια...ευχαριστώ σε ::love.:: | |
Α.Ε. ΕΠΕ
20-02-2008 @ 04:53 | Δεν θα σε κρίνω σαν ποιήτρια, αϊτέ μου. Σ' έχουν κρίνει ήδη τόσοι αξιότεροι, μα κι εγώ απ' την πρώτη στιγμή.
Την εικόνα της ουσίας κρατάω και καμαρώνω που είμαι φίλη σου.
ΣΥΝΕΝΝΟΗΜΕΝΕΣ ΕΙΣΤΕ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΧΤΕΣ ΡΕ;;;;
::love.:: ::love.:: ::love.:: | |
Θεοδώρα Μονεμβασίτη
20-02-2008 @ 05:03 | Μωρού παιδιού πατούσα κι αν γεννιέται
σκληραίνει τόσο εύκολα...
| |
nirbana
20-02-2008 @ 06:19 | τη ζωή μου ρυάκι κυλάω
στο ποτάμι του χρόνου ......
αριστούργημα..... | |
Ενιπεύς
20-02-2008 @ 09:41 | Μωρού παιδιού πατούσα κι αν γεννιέται
σκληραίνει τόσο εύκολα ο έρωτας.....
Με άφησες άναυδο !!
Είθε όλοι οι άνθρωποι του κόσμου να νιώσουν έστω μία φορά αυτή τη συμπαντική γλυκόπικρη αλήθεια, που ξεγύμνωνει το δίπολο: ζωντανός έρωτας = νέος έρωτας = άδολος έρωτας = έρωτας με ανταπόκριση
νεκρός έρωτας = γηρασμένος έρωτας = μονόπλευρος έρωτας = ανεκπλήρωτος έρωτας
| |
TAS
20-02-2008 @ 11:05 | ριγώ στα ομόριζα του ψύχους ..
::sad.:: | |
spil †
20-02-2008 @ 11:51 | Αγαπητή (κι απόμακρη πιά...) Στέλλα
με την άδειά σου, θα διαφωνήσω με το φίλο μου το Σάκη,,,
επειδή πιστεύω πως στην ποίηση -που αποδίδεται από χαρισματικό νου- η παραμόρφωση λέξεων, φράσεων και κανόνων, εφ όσον περνάνε τη στρεβλή τους εικόνα στον αναγνώστη-ακροατή, διευρύνοντάς του τις αισθήσεις και διαστάσεις, είναι απολύτως θεμιτή -για να μην πω : εγγενώς αναγκαία - !
Ο ποιητής, ποιεί . Δεν αντιγράφει !
Κι η Στέλλα ΕΙΝΑΙ ποιήτρια !!!
Με τη συγγνώμη μου γιά την παρέμβαση ! | |
ka ti na
20-02-2008 @ 12:20 | μαγεύει η ανάγνωση των ποιημάτων σου...
ξέρεις, ίσως φανεί υπερβολικό, όμως νιώθω
σα να συμμετέχω σε μια τελετουργία
όταν σε διαβάζω... | |
justawoman
20-02-2008 @ 12:25 | Χαιρετώ και τους εσπερινούς φίλους, γνωστούς και άγνωστους αναγνώστες.
Σπήλιο, μη ζητάς συγγνώμη, μακάρι κι άλλες τέτοιες παρεμβάσεις!
Μ' εξιτάρει η συζήτηση πάνω σε θέματα ύφους, χρήσης γλώσσας ποιητικής έκφρασης και είμαι πάντα πρόθυμη να συμμετέχω. Στο μέτρο των δυνατοτήτων και του χρόνου μου νομίζω πως το έχω πράξει στο χώρο τούτο. Στα λεγόμενά σου συμφωνώ κι επαυξάνω... στους πειραματισμούς της γραφής μου τελευταία προσπαθώ ν' αρθρώσω λόγο ακροβατώντας μερικές φορές στα όρια του καταληπτού ή και σε αιρετική χρήση των λέξεων και των συντακτικών κανόνων... δεν μπορώ να ξεφύγω πάντα, ούτε και θεωρώ μανιέρα μου αυτού του είδους την έκφραση... ψηλαφίζοντας τα όρια κινούμαι.
Ο Διονύσης με τις παρατηρήσεις του έγινε αφορμή γι' αυτό το διάλογο, εποικοδομητικό κατά τη γνώμη μου (ότι του απάντησα παραπάνω, ισχύει), και μακάρι να μπορούμε να τον διευρύνουμε
| |
 |
