| |
Un souvenir
Le village, a revêtu son manteau de coton
La neige tombe à gros flocons
Couvrant la vallée, les bois et les maisons
Peut-être sent-il que c’est sa dernière saison ?
Et sa douleur en silence, il la chante à l’unisson !
Auprès de la fenêtre, il revoit sa vie
Il se demande où sont passés ses amis
Tous si chers à sa vie, à son cœur,
Qui autrefois égayaient sa demeure,
Des ombres solitaires qui se meurent.
Ce sont des fantômes qui lui font peur
Il ne peut dissimuler sa frayeur.
Son cœur est triste, il pleure
Chacun de leurs noms est une fleur
Un souvenir qui a gardé sa douce odeur.
Un souvenir réduit en cendres dans son cœur
Qu’il berce comme une petite sœur !
Il est tranquille et tombe sous le charme de cette rêverie
Puis comme un ouragan, sans galanterie
La paix de son cœur lui fait de nouveau la guerre.
Μια ανάμνηση
Το χωριό είναι όλο άσπρο σαν το βαμβάκι
Το χιόνι πέφτει με φόντρες νιφάδες
Καλύπτοντας την κοιλάδα, το δασός και τα σπίτια.
Μήπως αισθάνεται ότι είναι η τελευταία εποχή που ζει!
Και ο πόνος του το φωνάζει σιωπηλά;
Κοντά στο παράθυρο ξαναβλέπει την ζωή του
Αναρωτιέται που είναι οι φίλοι του;
Αυτοί που τόσο αγάπησε
που στο παρελθόν έκαναν να λάμψει το σπίτι του!
Μόνο σκιές από την παρουσία τους έμειναν.
Είναι φαντάσματα που τον τρομοκρατούν
Δεν μπορεί να κρύψει το φόβο του!
Η καρδιά του λυπημένη κλαίε.
Ένα λουλούδι το όνομα τους
Μια ανάμνηση που μυρίσει όμορφα!
Στην καρδιά του στάχτες
Που αγκαλιάζει όπως αγκαλιάζει ένα αγαπημένο του πρόσωπο.
Ησύχασε και ονειρεύεται
Ξαφνικά σαν ένας τυφώνας χωρίς οίκτος
Η γαληνή στις καρδιάς του ξανά γίνεται πόνος!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
