| |
| | Το παράθυρο του νότου |  | | | Ομοιοκαταληκτική σπουδή… Δέστε, πώς η συνεχόμενα ίδια ομοιοκαταληξία, -εκτός που δεσμεύει το κείμενο- , το γελοιοποιεί κιόλας ! | | |
Το παράθυρο του νότου
Θλίψη με λύγισε, αίφνης, αφ’ ότου
έγινε η πίκρα καημός κρυφός
σαν κρίμα κόσμου
να σκάω εντός μου
στην ενοχή.
Βάρυνε το ξεψύχισμα του χνώτου
κι έγινε ο ιδρώτας ατμός γλυφός,
λιώνω στην άκρη
με λάσπη δάκρυ
σκέψεις βροχή.
Στέργω τ’ ανάθεμα και στον χαμό του
σύντροφος είμαι και αδερφός,
με κάθε οδύνη
να καταπίνει
κάθε πτυχή.
Κι’ άνοιξα το παράθυρο του νότου
να μπει ο ήλιος, να μπει το φως
ήχοι της μέρας,
φρέσκος αέρας
και μια ευχή.
Κι είχα την τύχη, να δω του πρώτου
και του μοιραίου μου λάθους, σαφώς,
το μέγα σφάλμα
μέσα σε κάλμα
κι απαντοχή.
Γίναν’ οι κρίσεις θύμα μπουρλότου
ο εγωισμός μου, λόγος ζουφός..
Γρικώ τον πόθο,
και πια σε νιώθω
σαν προσευχή…
-.-
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 12
Στα αγαπημένα: 4
| | | | | | | |
| | Δεν υπάρχουν φτωχές λέξεις... φτωχά λόγια υπάρχουν ! | | | |
|
Helene52
26-02-2008 @ 12:29 | Εμέ μου άρεσε πολύ ::yes.:: ::up.:: ::yes.:: | | marakos1948
26-02-2008 @ 12:54 | ::up.:: βελόνι κεντάς και πάλι ::up.:: | | AlexSAI
26-02-2008 @ 12:58 | ::up.:: ::yes.:: ::up.:: | | maraki
26-02-2008 @ 13:21 | Κι’ άνοιξα το παράθυρο το νότου
να μπει ο ήλιος, να μπει το φως
ήχοι της μέρας,
φρέσκος αέρας
και μια ευχή.
Κι είχα την τύχη, να δω του πρώτου
και του μοιραίου μου λάθους, σαφώς,
το μέγα σφάλμα
μέσα σε κάλμα
κι απαντοχή.
Γίναν’ οι κρίσεις θύμα μπουρλότου
ο εγωισμός μου, λόγος ζουφός..
Γρικώ τον πόθο,
και πια σε νιώθω
σαν προσευχή…
-.-
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | iokasth
26-02-2008 @ 13:33 | Και βέβαια σε δεσμευει, εκεί εγκειτε πολλές φορές και η δυσκολία ..
Εμένα μου άρεσε, από εναν Χρήστο γραμμένο, που γνωρίζει καλά τα
δύσκολα μονοπάτια ....
Γρικώ τον πόθο
και πια σε νιώθω
σαν προσευχή. Ομορφοι στίχοι.
ΝεφΕλλη | | simela
26-02-2008 @ 14:34 | το γελοιοποιεί;
μπα!δε νομίζω..
είσαι καλλιτέχνης και ξέρεις... | | Ναταλία...
26-02-2008 @ 15:27 | Κι είχα την τύχη, να δω του πρώτου
και του μοιραίου μου λάθους, σαφώς,
το μέγα σφάλμα
μέσα σε κάλμα
κι απαντοχή.
Γίναν’ οι κρίσεις θύμα μπουρλότου
ο εγωισμός μου, λόγος ζουφός..
Γρικώ τον πόθο,
και πια σε νιώθω
σαν προσευχή…
-.-
Δεν έχω λόγια ::love.:: ::hug.:: ::theos.:: | | velico
26-02-2008 @ 15:36 | α, ρε Χρίστο! | | Ektoras_ath
26-02-2008 @ 17:23 | ::yes.:: | | elena351
26-02-2008 @ 20:11 | Αχ !!Κουμπαράκο μου...-μάς- έκανες ΘΥΜΑΤΑ μπουρλότου !!
ααα@χχχ!!! ::love.:: ::hug.:: ::kiss.:: | | isidora
26-02-2008 @ 22:38 | Οι στίχοι σου πολύ προσεγμένοι πάντοτε, όσον αφορά την τεχνική, [από τους πιο ακριβομετρημένους θα έλεγα], σε σχέση με την ομοιοκαταληξία και τον αριθμό των συλλαβών, κάτι που είναι πολύ απαραίτητο στα τραγούδια ,ταυτόχρονα διακρίνονται και από μια εξαιρετική σπιρτάδα πνεύματος.
Αλλά, αν θέλεις, να μην δεσμεύεσαι από φόρμες, να διατηρεί η ποίηση τα χρώματά της, να πετάει σαν πεταλούδα και να βυθίζεται στην ονειρική όψη των πραγμάτων, δοκίμασε τον ελεύθερο στίχο, τις ανεσταμμένες εικόνες και τα σύμβολα. Πιστεύω ότι με το ταλέντο που έχεις θα μας δώσεις πολύ καλά δείγματα γραφής . Το ποίημα είναι θαυμάσιο, δεν ξέρω αν το μετράς σε σχέση με αυτό που θα ήθελες να πεις για να το χαρακτηρίσεις ως γελοίο. | | balistreri
27-02-2008 @ 04:05 | είχες δεν είχες για το γαμώ του
το ’παιξες πάλι ζερεφός
είσαι σχολείο
κάθε σημείο
μια διδαχή... ::razz2.:: ::razz2.:: ::hug.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
