| |
Πέρασε τ’απομεσήμερο
και το φως χάνεται μες στο θαμπό σκοτάδι.
Γεύση πικρή για την ψυχή που εγέμισε φαρμάκι
και ράγισε και πέταξε ψηλά,
ψυχής χρυσόσκονη που πια για μένα δε θα υπάρχει.
Και συ αστέρι στον ορίζοντα της λάμψης
κοιτάς εμένα με μάτια όλο λαχτάρα και επιθυμία πύρινη.
Και’γώ κοιτώ τα δέντρα να ζωντανεύουν με το αγέρωχο φύσημα του ανέμου,
σαν τη ζεστή ανάσα σου, που ρίγος πλημμυρίζει την ψυχή στη θύμηση της.
Και μακριά κοιτάζοντας να ζωντανέψω τη μορφή σου,
η επιθυμία σου σβήνει,
για το χαμόγελο που μπόρεσε να’ρθει στα χείλη τα ρόδινα
και να με κλείσει στο μανδύα του...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
