| |
| | αντίο αγαπη μου |  | | |
Το παράθυρο είχε γεμίσει νερό, τίποτα δεν έμοιαζε ίδιο…
Εκείνη μέσα, να κλαίει,
Να κλαίει για αγάπες που χάθηκαν, που ρήμαξαν την ύπαρξή της.
Και το στεγνό της δέρμα δεν δεχόταν πια,
Δεν ήθελε να γευτεί άλλα δάκρυα για κανέναν,
Και όμως η ψυχή της σπάραζε, σπάραζε βαθιά για κείνον που έφυγε…
Έφυγε για πάντα
Αφήνοντας την κενή, χωρίς καν να αναλογιστεί το κακό του
Ήξερε τα δεινά που είχε υποφέρει…
Και όμως και κείνος, σαν να μην υπήρξε ποτέ, τη διέγραψε μια για πάντα.
Και έμενε μόνη της, να αναρωτιέται αν θα έπρεπε να ξαναζήσει…
Η αγάπη ήταν γι’αυτήν χειρότερη από θάνατος…
Δεν μπορούσε να υποφέρει περισσότερο με κανέναν τρόπο.
Δάκρυζε και τα δάκρυα χαράκωναν την καρδιά της…
Δεν υπάρχει χειρότερος πόνος από αυτόν…
Να χαιρετάς τη ζωή σου και να μην μπορείς να την κρατήσεις…
Τίποτα, ένα κενό, και αυτό άδειο,
Η ζωή της.
Ικέτευε να συγχωρέσει και να συγχωρεθεί.
Καμία ευκαιρία σε μια αβέβαιη ύπαρξη…
Η ζωή της άραγε υπήρξε;
Ή όλα όσα έζησε ήταν απλά όνειρα;
Όνειρα;
Μπορείς να τα πεις όνειρα; Εφιάλτες της μιας στιγμής…
Η ζωή της δεν ήταν τίποτα.
Πρακαλούσε να μην είχε υπάρξει.
Τώρα κάθεται μόνη μπροστά από ένα ραγισμένο παράθυρο.
Ένα παράθυρο που δεν θυμάται αν υπήρξε.
Το νερό να σχηματίζει αυλάκια.
Και εκείνη να χαρακώνει τα αυλάκια της ψυχής της…
Όσο πιο βαθιά μπορούσε…
Για να τα εξαφανίσει…
Ήθελε να σβήσει την ψυχή της, την ύπαρξή της,
Και ό,τι άλλο καταμαρτυρούσε ζωή σε αυτό το κορμί.
Καθόταν μόνη σε ένα υγρό πάτωμα.
Ένα πάτωμα πιο σκληρό και από πέτρα, πιο κρύο και από πάγο…
Η ζωή της δεν υπήρξε.
Δεν φοβόταν να τη σβήσει, δεν φοβάσαι να καταστρέψεις κάτι που δεν υπάρχει
Εκεί κάτω,
Πιο χαμηλά από τα έγκατα της γης, θα βρει την αλήθεια της.
Είναι σίγουρη πως αν καταστραφεί θα ζήσει…
Θα ζήσει πραγματικά.
Το ρολόι της ακούγεται.
Ένας εκωφαντικός ήχος να της θυμίζει πως είναι εκεί…
Ακόμα εκεί…
Να περιμένει σε μια άβυσσο πλημυρισμένη από το πορφυρό νέκταρ της ζωής…
Τι να την κάνει την ζωή;
Ακόμα και τη στιγμή εκείνη προσπαθεί,
Προσπαθεί να βρει λόγο για να ζήσει.
Όχι, δεν ήταν δειλή όπως θα πούνε όλοι.
Προσπάθησε.
Πραγματικά δοκίμασε τα πάντα,
Ευκαιρίες όμως δεν της δόθηκαν.
Τίποτα δεν της δόθηκε.
Ήταν τίποτα.
Ένα κενό.
Πιο μαύρο απ’το μαύρο,
Πιο άδειο απ’το άδειο.
Και όμως
Όλα ήταν δικά της,
Και τίποτα δεν της άνηκε.
Προσπάθησε στ’αλήθεια να τα δει,
Και κείνα ποτέ δεν φανερώθηκαν.
Όλοι την είχαν ξεχάσει,
Μόνη.
Νεκρικά μοναχική ηρεμία συγκλόνιζε την κάθε της στιγμή.
Και κείνη στεκόταν εκεί,
Μετέωρη και μόνη σε μια αβέβαιη εξέλιξη.
Δεν φοβάται τίποτα.
Δεν ζητάει τίποτα.
Το μόνο που τη νοιάζει είναι να πάψει να ακούει το ρολόι…
Εκείνο το ρολόι είναι που την κρατάει εδώ…
Δεν αντέχει άλλο τους κτύπους του.
«Απομάκρυνέ το», ικετεύει τον εαυτό της…
Ποιον;
Υπήρξε ποτέ ο εαυτός της;
Δεν είναι σίγουρη.
Παρακαλάει δυνατά,
Κάθε δύναμη που μπορεί να την ακούσει…
«Πάρε το ρολόι…
Διώξ’το απ’τη σκέψη μου…
Διώξ’το απ’την ακοή μου…
Δεν μπορώ να το αντέξω…
Μακριά από κάθε τι ζωντανό…
Όπως πάντα…
Έτσι θέλω να είμαι και τώρα…»
Τα χέρια της ανύμπορα, καλύπτουν τα αυτιά της.
Αδύναμα να εγκλωβίσουν τους λωβούς από τον ανελέητο αυτό ήχο.
Δεν μπορεί να κάνει τίποτα,
Είναι αδύναμη.
Ξανά.
Η ώρα φτάνει.
Απομακρύνεται.
Ο ήχος δεν την ενοχλεί,
Είναι πια ανύπαρκτος.
Δεν την κρατάει πίσω,
Τίποτα πια δεν υπάρχει.
Ένα ανεπαίσθητο άγγιγμα πίσω από τα μαλλιά της…
Αλλά εκέινη φεύγει…
Τρέχει και αποκόβεται.
Επιτέλους είναι ελεύθερη!
Έτσι νιώθει…
Ελεύθερη και αβέβαιη…
Νιώθει ξανά το ίδιο μόνη…
Δεν βλέπει.
Πονάει πιο πολύ, πονάει και υποφέρει…
Είναι αυτό που πάντα ονειρευόταν;
Όχι, είναι όπως ήταν πάντα…υγρά και ξεχασμένα…
Μια φωνή που μοιάζει γνώριμη…
Γνώριμα όμως απομακρύνεται και αυτή.
«Αντίο αγάπη μου…»
Είναι πια αργά…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
| | Xrysianna | | | |
|
panta smile
13-03-2008 @ 13:31 | Και όμως και κείνος, σαν να μην υπήρξε ποτέ, τη διέγραψε μια για πάντα.
Και έμενε μόνη της, να αναρωτιέται αν θα έπρεπε να ξαναζήσει…
Η αγάπη ήταν γι’αυτήν χειρότερη από θάνατος…
Δεν μπορούσε να υποφέρει περισσότερο με κανέναν τρόπο.
Δάκρυζε και τα δάκρυα χαράκωναν την καρδιά της…
Δεν υπάρχει χειρότερος πόνος από αυτόν…
Να χαιρετάς τη ζωή σου και να μην μπορείς να την κρατήσεις
den mporeis na fantasteisss...etsi einai osa pernaw!pwww!8a ::cry.:: ::cry.:: polu kaloooo!sta agaphmena! ::theos.:: | | -riddle-
13-03-2008 @ 14:47 | Αρκετά ειλικρινές, όμως λέει πάρα πολλά και δεν αφήνει τίποτα στον αναγνώστη να υποθέσει ή να αισθανθεί. Υπερβολική ωμότητα συναισθημάτων, που δύσκολα αφήνουν τον αναγνώστη να ταυτιστεί. Αν αυτός ήταν ο σκοπός τότε ΟΚ. ::smile.:: | | ix8eis89
14-03-2008 @ 05:13 | mpempa m ypoklinomai.... ::cry.:: ::cry.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
