| |
Απόψε άφησα την πόρτα ανοιχτή
Δεν βρίσκει τόπο η καρδιά να κοιμηθεί
Μοιάζει η νύχτα νά 'χει χάσει το φεγγάρι
Τη μαύρη θλίψη μου.. πώς έκαμε ζευγάρι...
Απόψε έδιωξα τους φίλους απ' το σπίτι
Κι άφησα μόνο ένα γκρίζο σου σπουργίτι
Κείνο που τάϊζες μια μέρα στο μπαλκόνι
Και τώρα πια ένα σπουργίτι μας ενώνει...
Είναι που τό 'μαθες να τρώει απ' το χέρι
Κι έρχεται πάντα ίδια ώρα.. μεσημέρι
Την απουσία σου στα δύο τη μοιράζω
Κι αυτή τη λύπη μες στα μάτια του διαβάζω...
Μα σκέψου τάχα.. ίσως έρθει κάποια μέρα
Όπως κι εσύ.. να μου στερήσει τον αέρα !
Θα βρω φτερά και θα κινήσω να το ψάξω
Ό,τι αγγίζεις.. πώς μπορώ να το αλλάξω ;
Μένουν στην πόλη μας, μου λεν, χίλια σπουργίτια
Που ξημερώνουν και βραδιάζονται στα σπίτια
Με κοροϊδεύουν τα παιδιά της γειτονιάς
Κι όμως δεν ξέρουν.. εσύ είσαι ο φονιάς !
Σκότωσες, φαίνεται κι εκείνου την ελπίδα
Είχε τα μάτια σου μονάκριβη πυξίδα
Και τώρα χάθηκε στην πόλη των χιλιάδων
Μέσα στον γκρίζο τον καπνό των καμινάδων...
5/8/2006
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
