| |
| | Ασκαρδαμυκτί |  | | | Μπορείς να ανοιγοκλείσεις τα βλέφαρα, πιο γρήγορα, απ΄ ότι κινούνται τα φτερά των μελισσών στο πέταγμά τους;;;; | | |
Θα 'θελα να μου πείς κάποτε, πόσο πολύ φοβάσαι την Άνοιξη.
Και πόσο φοβάσαι, να προφέρεις τ' όνομά μου μες στη βροχή
Στήνουν κυψέλη μέλισσες, σε ρόγα σταφυλιού στο στόμα σου.
Εσύ, περίτεχνα, αφαιρείς το κεντρί με τα δόντια
και υγραίνεις τα φτερά τους.
Βγάζει καινούρια χέρια η Άνοιξη να σε πιάσει.
Εσύ, βουτάς σε σκουροπράσινο λάδι.
Γλυστράς προς στιγμήν..
Νομίζεις ότι έτσι ξεγελάν τις εποχές;
Αν θες να ξεγελάσεις τις εποχές, πρέπει ν' αλλάζεις ημισφαίρια καλή μου.
Εγκεφάλου εννοώ.
Γιατί ταξιδεύοντας για ν' αλλάξεις εποχή, μόνο τον εαυτό σου ξεγελάς.
Η φυγή, είναι ένα μικροκαμωμένο αστείο.
Όσο και να το ποτίσεις, το πολύ - πολύ να βγάλει ρίζες.
Το μπόι της ίδιο θα ΄ναι.
Στο λέω εγώ, που νόμισα ότι ξεγέλασα τους λεπτοδείκτες.
Κι αυτοί γελούσαν.
Κατάλαβα το γιατί, όταν με χαράκωσαν οι πρώτες ρυτίδες.
Με το πρώτο ασήμι που κοντοστάθηκε στα μαλλιά μου.
Να μ΄ έβλεπες τώρα..
Μ' ένα σύννεφο αχώριστο φίλο πάνω απ' το κεφάλι μου
να συλλαβίζει τ΄ όνομά σου...
Έναν σουγιά, έμπειρο χαράκτη, να μου δείχνει
το χρώμα που είχαν τα μάγουλα σου, μετά τον Έρωτα..
Μες στον ήλιο, τον τόσο ήλιο..
Σκέφτομαι να τεμαχίσω τις εποχές σε :
Πριν τον Έρωτα, Κατά την Διάρκεια και Μετά.
Έτσι δεν θα μπερδεύομαι απο δω και πέρα..
Η Μ.Ε. εποχή, τείνει προς το άπειρο.
..........................
Έμεινα ξάγρυπνος απόψε για να δω την ανατολή.
Μια ολόκληρη νύχτα κατά λάθος.
Πως μπερδεύτηκα..
Εδώ που μένω πια
δεν ανατέλλει ο ήλιος
Εδώ που μένω πια, δεν υπάρχει ήλιος..
Και κανείς δε φοβάται τη βροχή εδώ.
Τον ήλιο φοβούνται.
Στο ξενύχτι μου το σύννεφο απο πάνω μου γελούσε.
Ο σουγιάς, σφυρίζοντας αδιάφορα μου χάρισε άλλη μια χαραγματιά.
Οι λεπτοδείκτες κρατούσαν τις άκρες τους , απ' τα γέλια.
Στα μαλλιά μου στάλαξε απόψε, λίγο παραπάνω ασήμι.
Μια αχνή ρυτίδα, φύτρωσε ολόδροση
μες στη βροχή, την τόση βροχή, στο πρόσωπό μου.
Δεν μπόρεσα ν' αλλάξω ημισφαίριο..
Τα χέρια τις Άνοιξης, έπλεαν σε βρόχινη λακκούβα
στην βροχή, τόση βροχή, μες στο σκουροπράσινο αίμα τους
Καμμία μέλισσα δεν πέταγε μες στην βροχή, την τόση βροχή.
Μόνο με τα κεντριά τους αναμμένα
μικρές λαμπάδες στα λεπτά τρίχινα χέρια τους
βάδιζαν, βρεγμένη λιτανεία μες στην βροχή, μέσα στην τόση βροχή
προς τη λίμνη με τα πλατάνια.
Εκεί που γλίστρισε σε παρθενικό ταξίδι, μια φωτογραφία σου.
Η ηλιαχτίδα που έχω φυτέψει στον κήπο, μου είπε αργότερα
πως ήθελαν να δουν, αν τα μάγουλά σου
μες στη βροχή, την τόση βροχή
Αν τα μάγουλά σου
είναι ακόμη κόκκινα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Αρρώστησα κι απόκαμα, σ΄ αυτό το συννεφόκαμα... | | | |
|
LISISTRATI
22-03-2008 @ 00:21 | Τόσο γνώριμη αυτή η πεσιμιστική ανάγκη για το πριν....πολυ όμορφο!!! | | AlexSAI
22-03-2008 @ 01:08 | Την καλημέρα μου !!! ::yes.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
