για λίγο ξεχνιέσαι και αρχίζεις να πετάς
πάνω από τη γκρίζα λωρίδα της πόλης αυτής
για λίγο χάνεσαι στον ουρανό και τραγουδάς
και γυρίζεις πάλι στην κόλαση της σιωπής.
Άλλη μια μέρα μες στο αστικό
πρόσωπα παγερά και απογυμνωμένα
ο κόσμος απ'έξω περνάει με γοργό ρυθμό
που δεν προλαβαίνεις να συνηδητοποιήσεις πόσα λεπτά πάνε χαμένα.
Χορεύεις μες στην μέση της πλατείας
και ακούς τα σχόλια του κόσμου που υποφέρει από μιζέρια
τάχα είναι κακό να αφήνεσαι στης ζωής τα χέρια ;
να τραγουδάς και να χορεύεις στον ατέλειωτο αυτό χορό.
ένα μικρό κομματάκι στο παζλ του κόσμου
μα αν φύγεις τίποτα δεν θα είναι ίδιο
κάτι θα λείπει, και θα είναι το κέφι και το χρώμα του δρόμου
το γαλάζιο του ουρανού και το πρόσωπο του θεού
